Het is 15 jaar geleden sinds Dmitry en ik man en vrouw werden. Deze jaren waren gevuld met vreugde, gelach en warmte, maar in de afgelopen maanden veranderde er iets.
Het leek erop dat de midlifecrisis diep in onze relatie was doorgedrongen en ik had het gevoel dat er een soort onzichtbare muur tussen ons stond. Op een avond, toen Dmitry thuiskwam van zijn werk, besloot ik een gesprek te beginnen. “Dima,” begon ik, terwijl ik mijn moed verzamelde, ”heb je het gevoel dat er iets met ons gebeurd is?” Hij keek me een beetje verbaasd aan. “Wat bedoel je?” “We communiceren niet meer zoals vroeger.
We delen onze gevoelens en gedachten niet. Ik heb het gevoel dat we vreemden in ons eigen huis zijn geworden.” Dmytro zuchtte en ging naast me zitten. “Ik voel me ook zo. Maar ik weet niet hoe ik het moet oplossen.” We zaten allebei in stilte, in gedachten verzonken. Toen stelde ik voor: “Misschien moeten we naar een gezinspsycholoog gaan? Misschien kan hij ons helpen onze gevoelens te begrijpen.” Dmitriy knikte met zijn hoofd. “Dat lijkt me een goed idee.” De week daarop maakten we een afspraak met Dr. Kovaleva.
Ze bleek een vriendelijke en attente vrouw te zijn die ons hielp om onze gevoelens en angsten te begrijpen. “Ik heb gemerkt dat veel koppels te maken krijgen met een midlifecrisis,” zei ze. “Maar dat betekent niet dat je je relatie niet weer op de rails kunt krijgen. Het belangrijkste is om vaak met elkaar te praten en eerlijk te zijn.” “Sindsdien gingen we elke week naar Dr. Kovaleva. We spraken over onze gevoelens, angsten, dromen en verlangens.
En hoewel het niet gemakkelijk was, voelde ik dat er weer een vonk tussen ons was. Er gingen een paar maanden voorbij en ik kon met een gerust hart zeggen dat onze relatie was verbeterd. We kwamen weer dichter bij elkaar en ik was Dr. Kovaleva dankbaar voor haar hulp. “Ik ben zo blij dat we besloten hebben om dit te doen,” zei ik op een avond tegen Dmitri. “Ik hou van je en ik wil dat we voor altijd samen zijn.” Hij glimlachte en kuste me. “Ik ook, mijn liefste.”
