Ik herinner me nog goed mijn beschamende thuiskomst. Mijn moeder stond bij de deur en wilde me niet binnenlaten, terwijl ze steeds naar mijn zus en haar man keek.
Ze zei: “Dochter, je bent alleen en we zijn hier met velen. Ga naar de stad, hier kun je niets doen. Je kunt nergens slapen.” Acht jaar geleden trouwde ik en verhuisde ik naar de stad, maar ik woonde niet bij mijn man, ik woonde bij zijn moeder. Op de bruiloft zei mijn moeder dat ze blij was dat ik wegging, omdat ze mij en mijn zus moest onderhouden.
Mijn schoonmoeder vergat die woorden niet en drie jaar lang herinnerde ze me aan haar “vriendelijkheid” door mijn onzekerheid en gebrek aan hogere opleiding te benadrukken. Op een dag verzamelde ik mijn spullen, bedankte mijn schoonmoeder voor haar gastvrijheid, vertelde mijn man dat ik wegging en ging naar het dorp. Maar mijn moeder accepteerde me niet en zei dat het huis smal was en dat ik er niet thuishoorde.
Zonder thee te drinken of te praten, gooide ze de deur voor mijn neus dicht. Ik verbleef tijdelijk in een slaapzaal, vulde de nodige papieren in en ging naar Tsjechië om te werken, wetende dat ik mijn eigen brood moest verdienen. Mijn relatie met mijn familie was verbroken en ze wisten niet eens dat ik hertrouwd was, moeder was geworden en een huis had gekocht in de buurt van de hoofdstad.
Onlangs ontmoette ik mijn moeder en zus op de begraafplaats waar ze paaseieren en cakejes verzamelden van de graven. Mijn familieleden zagen er arm uit en schonken geen aandacht aan mij.
Nu denk ik erover om mijn moeder bij ons te laten wonen. We hebben genoeg ruimte, er staat een oud huis op het erf waar ze zou kunnen wonen. Maar mijn schoonmoeder betwijfelt of mijn moeder zonder mijn zus zal willen komen en is niet op zoek naar mijn steun. Als ik naar mijn schoonmoeder luister, begrijp ik dat ze gelijk heeft, maar ik voel me verdrietig en onzeker in mijn beslissingen.
