We hebben een jaar geleden een villa gekocht. Toen zagen we niemand in de volgende villa.
Ik vond het fijn dat er niemand was, ik ben introvert. En aan de andere kant is er daar een bos. De plek was perfect. Maar dit jaar stond ons een verrassing te wachten. We besloten dat we de zomer in het huisje zouden doorbrengen. Mijn zoon graaft graag in de grond, er is een rivier in de buurt en hij heeft hier vrienden. Mijn man heeft een auto, dus hij kan gemakkelijk naar zijn werk. En ik ben een zwangere vrouw, met zwangerschapsverlof. Op een ochtend merkte ik dat er iemand op het perceel naast ons stond. Er is geen hek tussen ons perceel en dat van de buren, alleen een hek van kettingschakels. We gaan natuurlijk een hek bouwen, maar daar moeten we nog geld voor inzamelen. Hoe dan ook, ik merkte onze buurvrouw op, liep erheen, zei hallo en dat was het.
De vrouw is ongeveer 45 jaar oud. Later hoorde ik van andere buren dat ze al heel lang geen man meer heeft en geen kinderen. Ze woont daar alleen. Toen we aankwamen was het nog frisjes en er was bijna niemand in de tuin. Het was de natuur die voor ons zorgde, want toen begon het te regenen, daarna was het bewolkt en uiteindelijk kwam de zon tevoorschijn. Op een ochtend bracht ik mijn man naar zijn werk en terwijl mijn zoon sliep, besloot ik een kopje koffie te drinken.
Toen, rond tien uur, gingen we naar de kleuterschool en mijn zoon rende meteen naar zijn vriendjes, gelukkig had hij niets in de gaten. Terwijl ik toekeek, lag mijn buurvrouw in haar moeders kleren te zonnen. Ik zorgde ervoor dat mijn zoon weg was en ging naar de grens van ons perceel. Ik riep de buurvrouw en zei dat ze dat niet mocht doen, dat ze op zijn minst een badpak aan moest trekken. Maar de buurvrouw schaamde zich niet eens.
– Ik heb het recht om te doen wat ik wil op mijn perceel. Als het je niet bevalt, kun je weggaan!” zei ze. “Ik draaide me om, maar mijn zoon en man mogen dat niet zien. Er spelen kinderen op straat en er is geen hek tussen de straat en haar perceel, dus alles is zichtbaar. Wat ik ook zei, de buurvrouw luisterde alleen maar en negeerde me.
Het enige wat ze zei en meer dan eens herhaalde, was dat we niet moesten kijken als iets ons niet beviel. Dit herhaalde zich de volgende dag en de dag daarna. Het bleek dat andere buren haar hadden gevraagd om iets op te hangen, maar dat ze ook niet op hun smeekbeden had gereageerd. Een van de buren stelde voor dat ze op zijn minst een hek zou bouwen en dan zou doen wat ze wilde, maar ze zei dat we vrij waren om zelf een hek te bouwen als het ons niet beviel. Ja, we bouwen een hek aan onze kant, maar wie installeert het aan de straatkant? De kinderen hebben het al gezien en aan hun ouders verteld. We denken erover om juridische stappen te ondernemen om haar te dwingen een hek te plaatsen of een einde te maken aan haar provocerende vreugdevuren.
