Haar hele leven heeft Nadezhda geleefd met de valse overtuiging dat ze een perfecte relatie met haar schoondochter had opgebouwd.
Zes jaar na haar huwelijk woonde Nadezhda in hetzelfde huis als haar schoonmoeder en leed ze zo erg dat ze in tranen uitbarstte toen haar man haar de sleutels van hun appartement liet zien. Op de bruiloft van haar zoon beloofde ze zichzelf dat ze nooit zo’n schadelijke schoonmoeder zou worden en dat ze haar schoondochter altijd op alle mogelijke manieren zou helpen. En zo ging de tijd verder. Nadezjda Michajlovna bemoeide zich nooit met de zaken van de jongeren, zei nooit een woord als ze ruzie hadden en probeerde zich niet met hun familiezaken te bemoeien.
Tegelijkertijd behandelde ze haar schoondochter Anya als een dochter. Er zaten vlekken op de ramen – Nadia zei tegen Anya dat ze azijn in het water moest doen, de borsjt werd zuur – ze deelde haar culinaire geheimen, de pannenkoeken van het meisje waren niet gelukt – haar schoonmoeder leerde haar hoe ze het deeg goed moest kneden. Nadia zou zo hebben geleefd, in haar illusies van een gelukkig gezinsleven, als er niet één incident was geweest. Op een dag ging Nadia een heel weekend naar het vakantiehuisje.
Onderweg herinnerde ze zich dat ze haar bril op het nachtkastje had laten liggen. Ze besloot terug te gaan om hem te halen, maar belde haar schoonzus niet van tevoren omdat ze wist dat ze hem niet zou kunnen vinden in de vijf minuten die verstreken waren sinds haar vertrek. Toen ze het huis binnenkwam, hoorde Nadia haar schoonzus met haar vriendin praten. Ze was aan het bellen en hoorde de deur niet opengaan. “Ze is een echte zeur, bemoeit zich overal mee. Ik kan niet meer met haar omgaan,” zei Annie. Hope vergat haar bril en liep met tranen in haar ogen terug naar de auto. Haar man wist meteen dat er iets met haar gebeurd was, maar besloot zich niet te mengen in hun vrouwelijke ruzie. Nadia bleef alleen achter met haar gedachten… wat had ze al die tijd verkeerd gedaan?
