Nadat ik mijn leven aan mijn kinderen heb gewijd, kwam ik voor een hartverscheurend dilemma te staan.
Mijn oudste zoon heeft een stabiel leven opgebouwd in Spanje en mijn dochter, die veel jonger is, woont hier. Mijn trots om voor haar te zorgen, inclusief het kopen van een appartement, staat in schril contrast met een recent verontrustend voorstel.
Na de geboorte van mijn kleindochter kwamen mijn dochter en haar werkloze man op bezoek, hintend op hun financiële problemen. Het gesprek nam een onverwachte wending toen mijn schoonzoon voorstelde om mijn dure, zij het bescheiden, landhuis – mijn toevluchtsoord voor tuinieren en eenzaamheid – om te bouwen tot een huurwoning om hun zakelijke onderneming te financieren, ervan uitgaande dat ik permanent zou verhuizen naar minder gastvrije winterse omstandigheden op het platteland.
Verbaasd en ontzet over deze minachting voor mijn welzijn, werd ik geconfronteerd met het feit dat ze ervan uitgingen dat ik zou toegeven aan hun eisen en dat mijn schoonzoon zijn liefde voor zijn dochter in twijfel trok toen ik weigerde.
Hun eis voelde als verraad en benadrukte mijn gebrek aan wederkerigheid en waardering voor mijn opofferingen. Nu mijn dochter contact vermijdt, blijkbaar uit schaamte, en mijn schoonzoon blijft aandringen, worstel ik met tegenstrijdige verlangens om mijn dochter te steunen en mijn schuilplaats te behouden. Verscheurd tussen familieplicht en persoonlijk welzijn, word ik geconfronteerd met het pijnlijke besef dat mijn niet-aflatende toewijding aan de behoeften van mijn kinderen wel eens ten koste zou kunnen zijn gegaan van mijn waardigheid en geluk.
