Ik ben lang geleden van mijn man gescheiden.
We hielden niet van elkaar, we leefden door inertie. We gingen uit elkaar zonder schandaal: we praatten en besloten te scheiden. De kinderen accepteerden onze scheiding rustig, ze begrepen alles. Ze bleven bij mij. Mijn ex-man zorgde voor de kinderen, communiceerde met hen en betaalde regelmatig de alimentatie. Ik werkte niet, ik voedde de kinderen op. Mijn ouders en mijn broer hielpen me met alles. Mijn persoonlijke leven ontwikkelde zich nooit, ik had geen tijd voor mezelf: mijn dochter en zoon eisten mijn aandacht op. Jaren gingen voorbij en de kinderen groeiden op. Mijn zoon is onlangs getrouwd. Hij heeft een geweldige vrouw. Ik heb geluk met mijn schoondochter. We kunnen goed met elkaar opschieten. Ze wonen apart; ze hebben een dochter.
Ze komen me vaak opzoeken. Mijn dochter studeert rechten in een andere stad. Ze heeft een vriend, ze communiceren en haar dochter gaat met hem trouwen. Ze komt hier de laatste tijd niet veel meer, ze zegt dat ze het erg druk heeft. Ik heb binnenkort een verjaardag; ik heb tegen mijn kinderen gezegd dat ik het niet wil vieren. Op mijn verjaardag zat ik te wachten op mijn zoon; hij belde en zei dat hij zou komen. Maar mijn schoondochter en haar dochter kwamen naar me toe. Ik was geschokt, erg verrast om mijn dochter te zien: ik had niet verwacht dat ze zou komen. We gingen naar een schoonheidssalon, toen stelden de meisjes voor om naar een winkelcentrum te gaan en ze kozen een prachtige jurk voor me uit.
Ze zeiden dat ze me uitnodigden voor een restaurant. s Avonds gingen we samen naar het restaurant waar mijn zoon en andere gasten op me zaten te wachten. Mijn buurman was er ook: ik had niet verwacht hem tussen de gasten te zien. Mijn zoon zei dat hij hem had uitgenodigd. De hele avond gaf hij blijk van oplettendheid. Na het feest vertrokken de gasten. Ik ging naar huis en voelde me verdrietig en eenzaam. Een half uur later belde mijn buurvrouw en vroeg of ik mee ging wandelen. Ik weigerde niet. We woonden al zoveel jaar naast elkaar, maar we kenden elkaar niet. Toen begon hij vaker bij mij thuis te komen. Vorige week vroeg hij me ten huwelijk. Nu wonen we samen. Mijn kinderen zijn blij voor ons.
