Mijn hele leven heb ik als melkmeid gewerkt in ons dorp.
Vroeg opstaan, eindeloze uren in de koude stal, koeien melken – dit was mijn dagelijkse routine. Maar naarmate de jaren verstreken, werd mijn kracht steeds minder en elke dag bracht meer en meer pijn aan mijn uitgeputte handen. Op een avond, tijdens een etentje met mijn man Vasil, besloot ik deze moeilijke kwestie ter sprake te brengen:
“Vasil, ik denk dat het tijd is om de koeien te verkopen. Ik kan zo niet meer leven,” zei ik zachtjes, terwijl ik probeerde de bezorgdheid uit mijn stem te houden.
Vasil pauzeerde met zijn vork in de lucht en keek me aan alsof hij zijn oren niet kon geloven, “Hoe kun je zo egoïstisch zijn, Luda? Dit is ons hoofdinkomen! Wil je dat we onze broodwinning verliezen?” Zijn stem was vervuld van verbazing en teleurstelling. Ik voelde tranen opwellen in mijn ogen. “Ik kan er gewoon niet meer tegen, Vasya. Mijn lichaam doet elke dag pijn. We zouden een andere manier kunnen vinden om geld te verdienen… – En wat stel jij voor? We wonen op het platteland, Luda.
Er zijn hier niet veel manieren om geld te verdienen. Er hing een stilte tussen ons, elk bezig met onze eigen gedachten. Ik keek hem in de ogen, eerlijk en open: – Kunnen we iets nieuws proberen? We kunnen met iets kleins beginnen. Misschien groenten verbouwen of bijen houden? Iets waar niet zoveel fysieke activiteit voor nodig is. Vasil knikte langzaam en besefte dat ik echt moe was. “Oké, laten we erover nadenken. Misschien heb je gelijk,” zei hij uiteindelijk, terwijl hij over de tafel reikte. Vanavond was een nieuw begin voor ons. Samen begonnen we te zoeken naar nieuwe manieren om elkaar te steunen en manieren te vinden om verder te gaan met ons leven zonder mijn uitputtende baan als melker.
