– Hoi, Mariana. Hoi, zus. Ik kwam langs en besloot je een bezoekje te brengen. Ik heb je gemist.
We zijn tenslotte familie. “Ja, ze heeft ons gemist. Ze zal vast weer naar zichzelf vragen of naar haar dochter Vika, die te lang in de bruidssuite is gebleven. Daarom komt ze naar ons toe,’ dacht Marina, kijkend naar de neplach van tante Galya… Haar enorme lichaam op een stoel zettend, praatte tante Galya over dit, dat en het andere, en begon toen met het ‘verplichte programma’: ‘Ik dacht dat je schoonvader al oud was. Is dat niet zo? En hij heeft een appartement in de stad. Dat is waar,’ antwoordde Anna haar zus, ‘maar wat bedoel je?
– ‘Ik bedoel dat Marina sowieso zijn flat krijgt. En als dat zo is, waarom wacht je dan ‘aan zee op het weer’? ‘We moeten iets doen!” zei Galina met een bijdehante uitdrukking op haar gezicht. “Hoe en waarom?” vroeg Anna. “Nou, als het appartement van je schoonvader toch naar je dochter gaat, dan moet Marina nu bij hem intrekken, niet later. De oude man heeft tenslotte verzorging nodig. Toch? Je dochter zal bij haar grootvader gaan wonen en mijn dochter bij jou, dus je zult niet alleen zijn. Je zult je niet alleen vervelen, en mijn Vika zal je thuis helpen. Tenslotte moeten familieleden elkaar helpen… Nee!” begon Marina het gesprek.
– “Ik ga niet bij mijn grootvader wonen en je dochter, tante Galya, gaat niet bij haar moeder wonen. “Tevergeefs zing je nachtegaal, het zal je niet lukken!” onderbrak Marina stevig en zelfverzekerd. “Galya, Marina en opa kunnen geen vijf minuten rustig bij elkaar zitten. Ze beginnen altijd ruzie te maken. ‘En jij zegt dat we moeten samenwonen,’ probeerde Anna het ferme antwoord van haar dochter te verzachten. ‘Wil je mijn Viculet niet steunen? Je denkt alleen maar aan jezelf!” riep Halina, terwijl ze haar schoenen aantrok. ‘Ik wil niet naar je toe komen met nog een verzoek… Ik wil je niet eens kennen!’ Ze stormde het appartement uit en smeet de deur dicht. Moeder en dochter keken elkaar aan en lachten.
