Ik heb hem zo vaak gezegd dat hij niet met haar moest trouwen.
Vlak voor de bruiloft heb ik hem letterlijk gesmeekt. Luisterde hij naar me? Hij was verliefd. En nu heeft hij wat hij heeft. Mijn zoon belde me een paar dagen geleden. Ik kon aan zijn stem horen dat hij ziek was. De ziekte van een moeder is geen leugen. Mijn zoon vroeg me te komen. Hij zei dat zijn vrouw, die wist dat hij ziek was, had ingepakt en naar haar vrienden was gegaan en dat hij niet eens iemand had om thee of bouillon te maken.
En nu belde zijn vrouw niet eens terug. Hoewel het al half negen ‘s avonds was, haastte ik me onmiddellijk naar hem toe. Onderweg stopte ik bij een apotheek en kocht medicijnen voor alle gelegenheden. En de gedachte aan die ekster bleef maar door mijn hoofd spoken. Wat een manier om je zieke man achter te laten en naar je vriendinnen te gaan. Mijn zoon was echt ziek. Toen ik zag dat hij geen gezicht had, wilde ik een ambulance bellen, maar hij vroeg me te wachten. Hij nam zijn temperatuur op waar ik bij was.
Het was 37,6. Hij stond gewoon in brand. En er was niets in het appartement. Maar goed dat ik wat lychee had gekocht en frambozenjam had meegenomen. Ik kon mezelf nauwelijks bedwingen om niet te gaan gillen. Wat een vrouw en gastvrouw! Ze had haar zieke man verlaten, er waren geen preien in het appartement, alleen haar vitaminen om af te vallen, en er lag een “hangmuis” in de koelkast. Er was geen tijd om te wachten. Ik zette thee voor mijn zoon en rende naar de winkel.
Ze moest bouillon maken. Pas toen hij rustte en at, voelde ik me beter. En zijn temperatuur daalde. En zijn “schoonheid” kwam om drie uur ‘s nachts thuis, stinkend naar alcohol. Ze had duidelijk goed gewandeld. Ze luisterde niet eens naar wat ik haar vertelde over de kwijl. Alleen vanwege de toestand van mijn zoon heb ik geen protest aangetekend. Maar het was waarschijnlijk niet ver bezijden de waarheid.
