Ik ontmoette mijn toekomstige man in mijn eerste jaar aan de universiteit, maar wie had gedacht dat ons verhaal zo snel en snel zou gaan?
We ontmoetten elkaar in september en in november trok ik bij hem in. In februari kwam ik erachter dat we ouders zouden worden. We waren niet van plan om kinderen te krijgen en een bruiloft was nog ver weg.
Ik durfde het nieuws niet aan mijn vriend te vertellen omdat ik bang was voor zijn reactie. We waren allebei jong gezogen. We hadden allebei grootse plannen voor de nabije toekomst. Ik stelde dit uit tot het laatste moment. Ik was niet voorbereid op een negatieve reactie van de jongen, maar ik wist dat mijn kind zou komen. Uiteindelijk, na het verzamelen van mijn gedachten, koos ik het perfecte moment en verblijdde de jongen met het nieuws dat hij vader zou worden.
Tegen mijn verwachtingen in kreeg hij zonder vragen te stellen een baan en bood hij aan om op een bruiloft te spelen. Voor en na de bruiloft werkte mijn man hard, stak al zijn kracht en energie in het geven van een zo goed mogelijk leven aan ons kind, maar helaas was het niet genoeg. Ik verloor langzaam de hoop op een goede toekomst en vroeg me wanhopig af waar ons kind zou leven.
Onze levenskwaliteit was alleen voor ons, maar niet voor het kind. We moesten het beste voor hem. We moesten hem het beste geven waartoe we in staat waren. We hadden bitter weinig geld om het kind te onderhouden. Ik huilde ‘s nachts en dacht dat ik het niet waard was om moeder te worden omdat ik mijn kind niet alles kon geven wat hij verdiende.
Maar toen kreeg ik een idee en werd ik vervuld van hoop. Mijn oma is meer dan 80 jaar oud. Ze woont alleen in een oud tweekamerappartement. Ik ging naar haar toe, legde haar situatie uit, beloofde het beste verpleeghuis voor haar te zoeken en zei dat we haar elke week zouden bezoeken. Maar ik kreeg een golf van wrok en onbegrip als reactie.
Deze zaak werd een echt schandaal onder mijn weinige familieleden. Maar hoe ik het ook woog, vanuit welke hoek ik het ook bekeek, het was de beste beslissing voor haar en voor ons. Mijn oma vindt het nu moeilijk om het huishouden alleen te doen, vergeet vaak iets te doen en heeft constant toezicht nodig. Maar ik geef de moed niet op, ik ga weer met haar praten. Ze moet begrijpen dat dit de enige optie is voor ons gezin.
Ik geef pas op als ze onze situatie begrijpt. Dit is niet mijn persoonlijke probleem, het gaat om het welzijn van mijn kind. Ik weet zeker dat er voor iedereen een oplossing te vinden is. Je kunt gewoon niet opgeven bij de eerste weigering. Ja, ik ben positief, maar tegelijkertijd moet ik er niet aan denken wat er zal gebeuren als mijn kind wordt geboren en nergens kan wonen. En mijn oma zou zich veel prettiger voelen in een verpleeghuis.
