We trouwden vlak na ons afstuderen. Ik baarde zijn twee zonen die nu volwassen mannen zijn, elk met hun eigen gezin.
Pas toen de kinderen jong waren, merkte ik dat mijn man naar andere vrouwen begon te kijken. Later besefte ik dat hij een man van nature was, hij zou geen enkel geslacht missen. Toen de kinderen opgroeiden en zelf afstudeerden aan de universiteit, werden mijn man en ik volslagen vreemden voor elkaar. Ik ging door met zijn avonturen omwille van de kinderen, om hen niet te kwetsen. Maar toen ze volwassen werden, realiseerde ik me dat niets me meer tegenhield. Ik bood mijn man direct een scheiding aan.
We deelden een appartement en gingen uit elkaar. Ik leefde vredig in mijn eenzaamheid. Soms dacht ik aan mijn man; we hadden tenslotte zoveel jaren samengewoond. Maar ik schaamde me dat hij zelfs op feestdagen niet aan me dacht, me niet belde of schreef. Hij had alleen contact met zijn zonen.
Maar de kinderen begrepen dat ik nog steeds niets met hem te maken had, dus probeerden ze niet over hun vader te praten. Het was 12 jaar geleden toen er plotseling op de deur werd geklopt. Ik deed open en… meteen stokte mijn adem. Er stond een man op de stoep. Hij was zoveel ouder geworden in die tijd. Het was duidelijk dat hij zich niet goed voelde, dat zijn gezondheid niet meer dezelfde was. We stonden daar een minuut in stilte, toen liet ik hem binnen.
In het begin lukte het gesprek helemaal niet. Er waren zoveel onuitgesproken woorden en nu kunnen we niets meer tegen elkaar zeggen. Na het tweede kopje thee vertelde de man me wel over zijn leven. Hij had geen stabiliteit. Hij dronk te veel, zijn gezondheid was slecht, hij kon nergens heen en hij stelde me voor om weer bij elkaar te komen. Hij begon om vergeving te vragen voor al die jaren en het verraad uit zijn jeugd.
Ik weet niet eens wat ik moet doen. Ten eerste hebben we elkaar al 12 jaar niet gesproken, hij heeft me niet eens gebeld, heeft geen interesse in me getoond. Maar misschien heeft hij gewoon besloten om me een kans te geven om een nieuw leven te beginnen zonder het verleden… Aan de andere kant is hij een zieke man en geen onbekende voor me. Met hem heb ik mijn beste jaren beleefd, hij is de vader van mijn kinderen, mijn eerste en laatste liefde. Ik heb hem nog geen definitief antwoord gegeven; ik zei dat ik erover zou nadenken. Nu weeg ik alle voors en tegens af.
