Ik ontmoette mijn toekomstige man in mijn eerste jaar aan de universiteit, maar wie had gedacht dat ons verhaal zo snel en snel zou gaan…?
We ontmoetten elkaar in september en in november trok ik bij hem in. In februari kwam ik erachter dat we ouders zouden worden.
We hadden geen kinderen gepland en de bruiloft was ver van ons vandaan. Ik durfde het nieuws niet aan mijn vriend te vertellen omdat ik bang was voor zijn reactie. We waren nog zo jong. We hadden allebei grote plannen voor de nabije toekomst. Ik stelde dit moment uit tot het laatste moment.
Ik was niet voorbereid op de negatieve reactie van mijn man, maar ik wist dat mijn kind zou komen. Uiteindelijk, na het verzamelen van mijn gedachten, koos ik het perfecte moment en vertelde ik hem dat hij vader zou worden. Tegen mijn verwachtingen in, kreeg hij zonder vragen te stellen een baan en deed hij een huwelijksaanzoek.
Voor en na het huwelijk werkte mijn man hard, stak al zijn kracht en energie in het geven van een zo goed mogelijk leven aan ons kind, maar helaas was het niet genoeg. Ik verloor langzaam de hoop op een goede toekomst en dacht wanhopig na over waar ons kind zou wonen.
Onze levenskwaliteit was alleen voor ons, niet voor het kind. We moesten het beste voor hem. We moesten hem het beste geven waartoe we in staat waren. We hadden bitter weinig middelen om het kind te onderhouden. Ik huilde ‘s nachts en dacht dat ik het niet waard was om moeder te worden omdat ik mijn kind niet alles zou kunnen geven wat hij verdiende.
Maar toen kreeg ik een idee en was ik vervuld van hoop. Mijn oma is meer dan 80 jaar oud. Ze woont alleen in een oud tweekamerappartement. Ik ging naar haar toe, legde de situatie uit, beloofde het beste verpleeghuis voor haar te zoeken en zei dat we haar elke week zouden bezoeken.
Maar als reactie kreeg ik een golf van ongenoegen en onbegrip. Dit incident werd een echt schandaal onder mijn weinige familieleden. Maar hoe ik het ook woog, vanuit welke hoek ik het ook bekeek, het was de beste beslissing voor haar en voor ons.
Nu vindt mijn oma het moeilijk om het huishouden alleen te doen, ze vergeet vaak iets te doen en heeft constant toezicht nodig.
Maar ik geef de moed niet op, ik ga weer met haar praten. Ze moet begrijpen dat dit de enige optie is voor ons gezin. Ik geef pas op als ze onze situatie begrijpt.
Dit is niet mijn persoonlijke probleem, dit is het welzijn van mijn kind. Ik weet zeker dat er voor iedereen een oplossing te vinden is. Je kunt gewoon niet opgeven bij de eerste weigering. Ja, ik ben positief, maar tegelijkertijd ben ik bang om te bedenken wat er zal gebeuren als mijn kind wordt geboren en nergens kan wonen. En mijn oma zou zich veel prettiger voelen in een verpleeghuis.
