Toen ik twee kinderen kreeg, dacht ik dat zij tenminste voor mij zouden zorgen op mijn oude dag…
Ik heb tenslotte mijn hele leven gewijd aan de opvoeding van mijn dochter en mijn zoon. En ik heb mezelf voor de gek gehouden, want nu ik oud ben en zorg nodig heb omdat ik niet meer voor mezelf kan zorgen, was geen van hen bereid om me in huis te nemen en voor me te zorgen. En het is heel moeilijk om te weten dat je kinderen je niet nodig hebben… Ik heb ze alleen opgevoed. Mijn man stierf toen onze zoon werd geboren en toen waren we al bezig met de opvoeding van onze dochter. Ik had twee banen zodat ze alles hadden. Ik heb ze allemaal een opleiding gegeven. En niet zomaar een opleiding, maar hoger onderwijs. Mijn dochter heeft een ontwerpdiploma en mijn zoon een ingenieursdiploma.
Ze hebben allebei een goede baan. Zolang ik gezond was, hielp ik hen altijd met de kinderen. Ik heb twee kleinkinderen: Mikhailo, de zoon van mijn dochter, en Andriusha, het kind van mijn zoon. Ik nam de jongens mee naar clubs en haalde ze op van school. Ze logeerden vaak bij mij. Maar op een dag werd ik ziek op straat. Ze brachten me naar het ziekenhuis. Mijn dochter heeft me in die hele tijd maar één keer bezocht en mijn zoon heeft me maar één keer kunnen bellen.
Ze ontsloegen me na een week en zeiden dat ik me niet te veel moest inspannen, maar toen brachten mijn kinderen mijn kleinkinderen mee. En je weet hoe dat gaat met hen: ze willen spelen, koken of me meenemen naar de speeltuin. Twee maanden later voelde ik me nog slechter.
Ik vroeg mijn zoon om me naar de controles te rijden, maar hij had het altijd druk, dus belde ik een taxi. Laat me je vertellen: voor een bejaarde is dat een behoorlijke uitgave. De tijd verstreek en op een dag kon ik niet meer uit bed komen. Ik belde mijn dochter, maar die was aan het werk en raadde me aan een ambulance te bellen.
Ze brachten me naar het ziekenhuis. Sindsdien kan ik niet meer zelfstandig lopen. Voordat ik werd ontslagen, legde het ziekenhuis aan mijn kinderen uit dat ze me niet alleen moesten laten en dat ik verzorging nodig had. Thuis hebben mijn dochter en zoon lang geruzied over wie mij mee naar huis moest nemen. De dochter voerde aan dat ze een klein appartement had en geen aparte kamer voor mij. Mijn zoon gaf niet toe en antwoordde dat hij weliswaar een groot appartement had, maar dat zijn vrouw een kind verwachtte en er waarschijnlijk niet mee zou instemmen om zijn schoonmoeder in huis te nemen.
Ik voelde me zo verdrietig dat ik mijn hele leven al geleefd had en geen sympathie van mijn kinderen verdiende. Ik onderbrak ze en zei dat ze allebei weg moesten gaan! Ik wil geen van hen zien! Ik red me wel in mijn eentje en ben ze niet tot last. En ze vertrokken. En ik lag en huilde in mijn kussen. Hoe kon dit gebeuren?
Hoe konden ze veranderen van geliefde kinderen in egoïstische mensen? Heb ik ze echt zo opgevoed? Ik kon de hele nacht niet slapen. En toen het ochtend werd, was ik erg gedeprimeerd. Ik hoorde de voordeur opengaan en was bang. Het bleek dat de kinderen gisteren vertrokken waren en dat het appartement de hele nacht op slot was geweest. En ik kon niet opstaan. Het was de buurvrouw van de eerste verdieping, een aardige jonge vrouw die haar dochter alleen opvoedde.
Ze wilde me bezoeken. Ik voelde me zo slecht dat ik haar alles vertelde. Ze bood aan me te helpen, maar als mijn eigen kinderen me niet nodig hadden, hoe kon ik dan hulp accepteren van een vreemde? Maar de buurvrouw stond erop. Ze bracht me eten en zette thee. Sindsdien zorgt deze alleenstaande moeder voor me en ik geef haar de helft van mijn pensioen. Ze gebruikt het om boodschappen te doen en voor me te koken.
De rest van het budget gaat op aan nutsvoorzieningen en andere huishoudelijke artikelen. Nu hangt mijn leven volledig af van een vreemde en mijn eigen kinderen geven niets om hun moeder. Ze bellen me af en toe en zijn opgelucht dat er iemand is die voor me zorgt. Ik had nooit gedacht dat ik aan het einde van mijn leven zo’n verraad zou ontvangen, en nog wel van mijn zoon en dochter. Ik heb ondankbare kinderen opgevoed.
