Mijn buurvrouw werd onlangs 90 jaar. Niet dat ik een hechte band met haar had, maar we zijn geen vreemden…
Soms stopte ik om met de oude vrouw te praten, ze was een aardige, interessante vrouw. Zo hadden we begin deze maand een gesprek, waarbij ik hoorde dat Maria Petrovna volgend weekend haar verjaardag vierde. Natuurlijk kreeg ik geen uitnodigingen voor de viering, want mensen van deze leeftijd organiseren meestal geen vieringen, maar ik wist toen al dat ik met een taart zou komen om mijn oma te feliciteren.
Mijn oma woonde alleen, haar man was er niet meer en haar kinderen waren verhuisd. Ik besloot niet te vroeg te vertrekken zodat mijn oma het met haar kinderen kon vieren, want ze zien elkaar zelden, zoals mijn oma me vertelde. Dus toen ik bij het huis van mijn oma aankwam, was mijn verrassing overweldigend. Het huis was netjes schoongemaakt, de geur van vers eten kwam uit de keuken en mijn oma zat rustig op een leunstoel tv te kijken. “Iedereen zal nu wel weg zijn,” dacht ik, maar ik geloofde het niet, want dan had ik iemands auto wel gezien.
Toen de oude dame me opmerkte, begon ze te glimlachen, het was duidelijk dat ze blij was dat iemand haar kwam begroeten, ze had lichte tranen in haar ogen en ik wist zeker dat ik de eerste persoon was die haar vandaag bezocht. Ik had zo’n medelijden met de oude dame dat ik besloot nog even te blijven, want ik kon aan de tafel in haar huis zien dat ze nog veel meer gasten verwachtte. We zaten daar, de oude dame trakteerde me op een maaltijd en later kwam ik erachter dat geen van haar kinderen of kleinkinderen zelfs maar had gebeld om haar te feliciteren.
Ik wist niet eens wat ik moest zeggen, ik had zo met haar te doen en het was duidelijk dat ze haar tranen nauwelijks kon bedwingen. Ik deed mijn best om haar te kalmeren, maar het was duidelijk dat haar ziel pijn leed. Die nacht kon ik lange tijd niet slapen. Ik begreep niet hoe het mogelijk was dat ik het op een vrije dag zo druk had dat ik niet eens mijn moeder en oma kon feliciteren met hun verjaardag. Vergeet je ouders niet, bel ze vaker, bezoek ze, ze wachten altijd op je. Vond je het artikel leuk? Deel het op Facebook
