Ik stond op het punt om te verhuizen en besloot om mijn garderobe bij te werken, niet om al mijn oude kleren mee te nemen naar mijn nieuwe leven. Tassen met ongewenste kleding namen de hele achterbank in beslag…
Ik voegde een paar gloednieuwe babysetjes toe aan de ongewenste kleding, zodat gezinnen met baby’s iets zouden hebben om aan te trekken. Ik reed ze naar de kerk. Voor de kerk stopte ik bij een kraampje en vroeg waar ik de kleren voor de behoeftigen kon achterlaten. De kleren waren oud, maar in uitstekende staat. Ik kreeg te horen dat ik ze in het hokje moest achterlaten en dat de werkers er later wel voor zouden zorgen. Ik droeg de zakken in verschillende partijen.
Toen ik voor de tweede keer terugkwam, zag ik twee vrouwen (ik kon zien dat het lokale werknemers waren) het hokje binnengaan. Nadat ik al mijn spullen had uitgeladen, ging ik naar de kerk om te bidden en toen ik terugkwam, zag ik dezelfde vrouwen door mijn tassen graven en commentaar geven op de kleren.
Een van hen, een redelijk goed geklede vrouw, nam een shirt uit de tas en zei dat ze het aan haar dochter zou geven. Met hetzelfde gevoel nam de tweede de mooiste kledingstukken voor zichzelf. Terwijl de twee meisjes hun outfits uitkozen, kwam er een vrouw op hen af die eruitzag als een vrouw.
“We hebben zelf niet veel bessen. We zullen eens rondkijken en dan kunnen jullie komen,” zei een van de eerste vrouwen. Haar woorden verbaasden me. Ze zagen er niet uit alsof ze de kleren zo hard nodig hadden. Ze zagen eerder dat de kleren in goede staat waren en besloten er geld op uit te sparen. Ik had meteen spijt van wat ik had gedaan. Het was logischer geweest om de adressen van de hulpbehoevenden te achterhalen en de kleding direct naar hen toe te brengen, want velen van hen hebben kinderen en die hebben de hulp het hardst nodig.
Ik had de kleren niet nodig, maar dit incident heeft een blijvende indruk op me achtergelaten. Ik heb altijd geprobeerd om mensen met een laag inkomen te helpen, omdat ik in mijn jeugd bevriend was met een meisje uit een gezin met een laag inkomen. Ik herinner me hoe ze probeerde elke kruimel mee naar huis te nemen voor haar moeder en jongere broertje. Ik weet nog hoe blij en verlegen ze was als ik speelgoed, snoep en kleren met haar deelde. Haar vader was er niet meer door ziekte en haar moeder was invalide.
Al haar familieleden keerden haar de rug toe en ze overleefde zo goed als ze kon vanaf jonge leeftijd. Toen verhuisden we, onze band werd verbroken en toen ik er een paar jaar later terugkeerde, kwam ik erachter dat familieleden haar familie onterecht het appartement van haar vader hadden ontnomen. Ik weet verder niets over haar, maar telkens als ik de kans krijg om zulke gezinnen te helpen, denk ik aan haar en doe ik wat ik kan.
