Ik hoorde veel verhalen over familieleden die ruzie maakten over een appartement en een erfenis, maar ik dacht altijd dat mijn zus en ik gespaard zouden blijven…
Mijn zus en ik waren erg vriendelijk, we hadden nooit ruzie als kinderen of volwassenen. Onze ouders hebben ons goed opgevoed. En onze ouders gaven ons ook een identiek cadeau, namelijk een auto. Het was een echte verrassing. We hoefden niets te verdelen en uit te zoeken van wie die extra vierkante meter was. Zo zijn we ons leven gaan leiden. Mijn zus trouwde en kreeg twee kinderen. Mijn privéleven liep niet goed, maar met mijn werk ging het goed.
En toen stierf onze vader, zijn hart stopte ‘s nachts. Mijn moeder kon het verlies niet accepteren en volgde hem naar huis. Het appartement van mijn ouders raakte leeg. En toen kwam mijn zus naar me toe: “Het is lang geleden, we moeten iets aan het appartement doen.” – Wat moeten we eraan doen, het is duidelijk… – Nee, ik denk dat we op een dood spoor zitten… – Waar heb je het over? Het appartement van je ouders? -Ja. Het staat op onze naam, we verkopen het en delen het geld door de helft.
– “Maar ik wil het niet verkopen.” “Oké, misschien kun je het verhuren en het geld in tweeën delen. Mijn moeder heeft een schenkingsakte voor me gemaakt toen ze nog leefde. Ze zei dat ik al twee kinderen had en dat je er geen meer zult krijgen. Ze wilde je niet van streek maken, dus vertelde ze het niet. Mijn zus liet me de schenkingsakte zien: alles was precies zoals ze zei… Ik was zo beledigd. Ik had immers niet gedacht dat onze familie geheimen of zo’n wantrouwen kon hebben. Ik huilde zelfs van de belediging. Mijn zus bood me nog geld aan, maar ik weigerde. Ik huilde niet om het geld, maar om de oneerlijke manier waarop mijn moeder me behandelde.
