Ik kom oorspronkelijk uit een kleine stad, maar verhuisde naar de hoofdstad om te studeren…
Daar ontmoette ik David, een inwoner van Zakarpattia. Onze liefde leidde tot een snel huwelijk en David nam me mee naar zijn dorp en beloofde me een groot en gezellig huis en een gelukkig leven. Toen ik aankwam, was ik verbaasd over de grootte van de huizen, waaronder het huis van Davids familie. De dorpelingen verdienden hun geld voornamelijk met werken in Tsjechië en gaven het uit aan de bouw van enorme huizen.
Ik werd hartelijk verwelkomd door mijn schoonmoeder, die mijn zorgen over de verhuizing van een stadsappartement naar een dorpshuis en over de algehele verandering in levensstijl kalmeerde.
De illusie in mijn hoofd werd echter verbrijzeld toen ik erachter kwam dat deze enorme kastelen slechts façades waren, waarachter de mensen niet woonden, maar hun rijkdom showden. We moesten in een vervallen hut wonen met alle voorzieningen buiten, terwijl het hoofdgebouw, volledig gemeubileerd en gerenoveerd, afgesloten en verlaten bleef.
Niemand woonde er, zodat het zijn schoonheid niet zou verliezen. Een paar maanden lang verdroeg ik deze vreemde manier van leven en probeerde ik in het reine te komen met de paradox van onze omstandigheden. Uiteindelijk vroeg ik David om naar een nieuw huis te verhuizen, maar toen hij daar niet mee instemde, moest ik hem een ultimatum stellen in de vorm van een scheiding.
In plaats van begrip te tonen, beschuldigde David me van ondankbaarheid en zei dat ik mijn “gelukkige” situatie niet waardeerde. Omdat ik me niet wilde onderwerpen aan hun verwrongen normen, scheidde ik van David. Hij was misschien gelukkig met zijn levensstijl, maar ik kon mijn comfort niet opgeven voor zo’n show.
