Toen mijn opa ziek werd, stuurden mijn ouders mij om voor hem te zorgen…
Ik was toen achttien. Mijn vader en moeder werkten en hadden geen tijd voor een oude man, en naast hun werk voedden ze ook mijn jongere broertje op, die toen tien was. Ik hield heel veel van mijn opa, dus ik kon niet weigeren. Hij was ernstig ziek, kon niet naar het toilet en had zacht voedsel nodig omdat hij niet alles kon kauwen.
Ik moest veel van de geneugten van mijn jeugd opgeven om hem de zorg te kunnen geven die hij nodig had. Terwijl mijn vrienden in cafés zaten, verschoonde ik de luiers van mijn opa. En ik klaagde nooit over het leven. De zorg voor mijn opa nam vijf jaar van mijn leven in beslag. Toen overleed mijn opa. Volgens alle documenten stond zijn appartement op mijn naam. Toen de begrafenis geregeld was, verscheen mijn moeder en begon zakelijk te praten: “Weet je, Olena, je broer heeft een vriendin. Ze gaan trouwen. Ik zou het niet leuk vinden als er een jong gezin bij ons komt wonen.
Jonge mensen moeten apart wonen. Geef je broer opa’s appartement en je kunt bij ons wonen. Dan help je ons. Ik was erg boos op haar aanbod. Waarom denkt ze weer alleen aan haar eigen comfort en helemaal niet aan mij? Ik wees haar af. Mijn moeder was beledigd en wierp me uiteindelijk een kolfje naar de hand: “Het feit dat je nu je eigen appartement hebt, is onze verdienste!
