Als mijn man en ik ruzie maken, staan mijn ouders altijd aan zijn kant…
Ze zeggen dat ik introvert ben en dat ik gemakkelijk van een mug een olifant maak. Maar het feit dat ze weigerden om me mee naar huis te nemen toen ik na weer een schandaal bij hen kwam, schokte me gewoon. Laatst kwam mijn man thuis van zijn werk en vroeg me meteen mee uit eten. Ik legde hem uit dat ik een vrije dag had.
Ik ging naar een schoonheidssalon, kreeg een manicure en ontmoette een vriendin. Ik had geen tijd om eten klaar te maken. En toen begon hij tegen me te schreeuwen. “Ik werk de hele dag zodat jij je beste geld kunt uitgeven aan schoonheidssalons. En je kunt niet eens een simpele soep koken. Wat gaan mijn zoon en ik vanavond eten?” Voor mij waren zijn woorden en de toon waarop hij ze zei de druppel. Ik hield mijn mond en vertelde hem alles. Ik schreeuwde zelfs terwijl ik mijn zoon inpakte en aankleedde. Mijn man probeerde me niet eens tegen te houden. Hij zat gewoon op de bank en wachtte tot zijn eten werd gebracht.
Ik besloot naar mijn ouders te gaan. Maar ze weigerden me te accepteren. “Neem je zoon mee en verdwijn uit ons appartement,” zei mijn moeder. Hoe kon ze zijn kant kiezen? Ze zei dat ik beter voor mijn gezin moest zorgen en niet aan schoonheidssalons moest denken. En mijn vader zei dat als ik zijn vrouw was, hij me er allang uit zou hebben geschopt. Ik kon niets doen. Ik moest naar huis gaan en mijn excuses aanbieden aan mijn man. Maar ik kan nog steeds niet geloven dat mijn ouders me weigerden te accepteren.
