Karina’s man stierf toen ze 67 jaar oud was. Een jaar lang verliet de vrouw het huis nauwelijks. Ze hield van haar man en hun liefde werd met de tijd alleen maar sterker…
Karina’s leven verloor alle betekenis. Ze wilde zo snel mogelijk herenigd worden met haar man. Hiervoor vond ze zelfs een indirecte manier: Karina kampte al 6 jaar met diabetes, en nu ging ze alleen nog de deur uit voor zoetigheid – ze at er tonnen van. Suiker was een taboe voor haar. Nu wachtte ze tot de ziekte zich liet voelen, maar ondanks al het snoep dat ze had gegeten, was haar suikerspiegel normaal. Karina moest verder met haar leven. Maar nu leefde ze voor twee. Haar enige dochter en haar familie woonden in een ander land.
Ze zag haar schoonzoon 4 keer en haar kleinkinderen minder, slechts 3 keer. De dochter en schoonzoon waren terughoudend om Karina uit te nodigen om hen te bezoeken, maar het leven in een vreemd land waar ze jouw taal niet spraken, waar andere normen en waarden heersten, een totaal andere wereld, andere mensen en manieren leken haar erger dan eenzaamheid. “Je moet trouwen,” adviseerden haar vrienden haar, “het is moeilijk om alleen te leven, en je hebt geen pensioen. Haar vrienden stelden Karina voor aan alleenstaande mannen, en Karina Fedorovna had maar één gevoel voor hen – eenzaamheid. Maar ze was niet gewend om alleen te leven. Het werkte niet voor haar na al die jaren. Dus vroeg ze de dochter van haar vriendin om hulp bij het schrijven van een advertentie op internet. “Ik zoek een alleenstaande, liefst oudere vrouw om mee samen te wonen. Ik ben een vrolijke, rustige, gemakkelijke oude vrouw,” stond er in de advertentie.
De volgende dag werd ze gebeld: “Ik bel over de advertentie. Is uw aanbod nog geldig? Daarna nog een telefoontje over hetzelfde. De verhalen van Zina en Khrystyna waren vergelijkbaar met die van Karina. De drie oude vrouwen konden het snel met elkaar vinden. Ze deelden gemeenschappelijke interesses, favoriete tv-programma’s en plaatsen. Ze woonden in Karina’s huis. Ze haalden hun zarnlata op bij dezelfde kassa. Een keer per week gingen ze naar de bioscoop of het theater, wandelden ze en soms woonden ze verschillende workshops en tentoonstellingen in de stad bij. Zo is het 7 jaar lang gegaan. Zina en Kristina verhuurden hun huizen. Met het geld dat ze kregen, vulden ze hun spaargeld aan en kochten ze een huis op het platteland en een auto. Alle 3 leven ze nu, ze bestaan niet meer. Ze werden verenigd door een gemeenschappelijke pijn. Ze waren verenigd door eenzaamheid.
