De laatste tijd gedroeg Vera’s man zich anders dan hij was. Hij bracht veel tijd alleen door, zat lange tijd in de auto als die voor de ingang geparkeerd stond, zonderde zich af op het balkon, zat uren op het toilet en al die tijd had hij zijn telefoon in zijn handen…
Vera vermoedde al dat haar man een nieuwe vrouw had. Ze was er bijna zeker van, maar tegelijkertijd wilde ze het niet geloven, omdat ze zielsveel van Sergei hield. Serhii hield zijn vrouw altijd om haar middel vast terwijl ze sliepen. Hij hield zijn vrouw zelfs stevig vast in zijn slaap. Dus werd ze zelfs wakker van het ongewone gevoel van de afwezigheid van haar man. “Oh, nee!” gilde ze en rende naar de woonkamer. Plotseling zag Vera haar man op het balkon staan, met de deur dicht, pratend met iemand aan de telefoon. Ze kwam dichterbij en begon af te luisteren. “Wil je dat ik mijn vrouw vertel dat ik zo naar Melitopol ga?
Vira sloeg haar handen over haar mond om niet te gaan gillen, rende naar de slaapkamer en ging liggen, gewikkeld in een deken. Een paar minuten later kwam haar man terug en omhelsde haar zoals gewoonlijk, maar zelfs zijn aanraking maakte niet dat Vira zich geliefd voelde. s Ochtends, toen haar man naar zijn werk was, belde Vera haar zus en vertelde haar alles wat haar bezighield en ook het laatste voorval. “Begrijp je het?” riep ze in de telefoon, “begrijp je wat er in mijn familie gebeurt?” “Nee, Vera, begrijp je het?” de woorden van haar zus brachten Vera met beide benen op de grond. Het meisje ging rustig nadenken over met wie haar man op zo’n moment kon praten en waarom hij naar Melitopol zou gaan. Had hij echt een langeafstandsrelatie met zijn minnares? Nee, dat was onzin!
Toen Serhii terugkwam van zijn werk, vroeg Vera hem rechtstreeks: “Vertel me alsjeblieft met wie je die avond aan de telefoon hebt gesproken? Lieg gewoon niet. Het was duidelijk dat de vraag van zijn vrouw onverwacht was voor Serhii, maar hij was altijd eerlijk geweest… daarom geloofde Vira niet dat hij haar kon bedriegen. – Zes jaar geleden… zes jaar geleden ben ik hierheen verhuisd vanuit Melitopol. Ik heb daar twee jaar gewoond, op zoek naar mezelf en mijn plek. Ik had toen verkering met een meisje. En wat nu? Is ze weer opgedoken? Ga je haar nog zien?” kon Vira plotseling niet nalaten te vragen.
”Natuurlijk niet. Ze is bevallen van een dochter… met mij. En ze is onlangs overleden, en haar moeder kan nu niet omgaan met haar kleindochter. Met deze woorden stopte Serhii met praten. De kamer viel stil, en plotseling pakte Vera zachtjes de hand van haar geliefde. “We zullen samen voor haar zorgen,” zei ze, “ze zal niet alleen zijn. We zullen een volwaardig gezin vormen: ik, jij en onze dochter.
