Ik reisde in een trein naar Kiev. Ik zag deze foto en vroeg me af…
Op de eerste foto, een vechter. Hij slaapt op een bed, in een broek, hij heeft een kop koffie nodig. Hij heeft drie uur om te slapen. Dan, in de rij, dan de divisie, dan de oorlog. Op de tweede foto slaapt het kind vredig, het gaat ook ergens heen, ik weet niet waar hij en zijn moeder heen gaan, hij slaapt vast. Maar ik weet zeker dat dit degene is wiens oude oom in uniform is,
slapend op de top van het regiment, op weg naar de oorlog, zodat dit kleine jongetje, met worst in zijn mond, slapend op de bodem van het regiment, gezond sliep, gezond foto’s nam, naar school ging, naar de universiteit ging en een gezin stichtte, in een Oekraïne zonder oorlog! Voor de rest van ons, dank aan onze soldaten, eeuwige herinnering aan hun offers, dank aan de soldaten voor het gezond laten slapen van onze kinderen… “Dood de helden niet! Geen Juvus! Geen Polegles!
