Toen Taras naar het leger ging, beloofde Yulia trouw op hem te wachten…
En ze hield haar belofte – ze schreef brieven naar haar geliefde in het leger met hartstochtelijke liefdesverklaringen, beschilderde ze met bloemen en hartjes, en aan het einde van de brief, naast het woord “kus”, liet ze een lipafdruk achter. Ze hield echt eindeloos van hem – zoveel als je oprecht van een persoon kunt houden, en toen hij weg was, leken minuten voor haar uren.
Daarom kan Yulia nog steeds niet geloven dat Taras haar dit kon aandoen. Haar hart vertelde haar dat het niet waar was, dat hij haar niet kon vergeten. En toen haar geliefde stopte met het beantwoorden van een aantal van haar regelmatige brieven en vervolgens in een paar woorden schreef dat ze hem moest vergeten, was ze gedwongen om ze allemaal voor waarheid aan te nemen. Yulia trouwde met de eerste de beste man die ze tegenkwam. Natuurlijk zonder liefde.
Ze sloot haar vertrapte liefde en haar hart voor altijd op, om niet weer verbrand te worden. En ze kon van niemand meer houden dan van Taras. Yulia was druk bezig in de keuken toen de deurbel ging. Ze deed open zoals ze was, met haar schort en pantoffels aan. Taras stond voor haar, een volwassen man in een officiersuniform.
– “Ik geloofde niet dat jullie getrouwd waren, dus besloot ik het zeker te weten. Maar ik zie dat het waar is,” zei hij, zijn ogen toonden zoveel pijn dat hij op het punt leek te staan om te huilen, ”Nu begrijp ik waarom je mijn brieven niet beantwoordde. Hij draaide zich om, maar Yulia hield hem tegen. “Hoe kun je dat zeggen? Jij was het die schreef om me jou te laten vergeten…” hij begreep niet of de vrouw zichzelf rechtvaardigde of hem beschuldigde.
– “Ik?” vroeg de man na een lange pauze, “Ja, ik stuurde vorige week mijn laatste brief uit het leger, in de hoop dat je me zou ontmoeten…” Een brok stopte in Yulia’s keel. Hij liet haar geen woord zeggen. Tranen brandden in haar gezicht en haar hoofd zat vol vragen: “Hoe? Waarom?” Dezelfde dag ging Yulia naar haar ouders. Misschien wisten zij meer dan zij. Ze hadden Taras immers nooit gemogen omdat hij niet genoeg geld had.
– “Vergeef ons, dochter. We wilden dat je een beter leven had, want we weten hoe het is om geld bij elkaar te moeten schrapen om snoep voor je kinderen te kopen. We hebben dat zelf ook meegemaakt en wilden dat je een beter leven zou hebben,” zeiden mijn vader en moeder op hun beurt, niet in staat om hun opwinding te bedwingen. ”Maar jullie keken niet naar het feit dat jullie arm waren, jullie hielden ondanks alles van elkaar en zijn getrouwd.
Waarom wilden ze mijn leven dan ruïneren? Hoe konden jullie me dit aandoen?” verweet Yulia haar ouders. ‘Hier,’ overhandigde haar moeder haar dochter een dozijn brieven. Yulia las ze in de kamer ernaast en huilde niet – ze snikte hardop, als een trouwe huilende wolf. In de laatste brief waar Taras haar over vertelde stond een sneeuwklokje dat binnen een week was verdroogd, en ernaast stond geschreven: “Ik heb er lang naar gezocht, maar ik heb het voor jou gevonden.”
s Avonds had Yulia een ernstig gesprek met haar man, die behalve werk, geld en vrienden, of misschien vriendinnen (zoals haar “vriendelijke” buren meer dan eens hadden laten doorschemeren), niets om zich heen merkte. Ze gingen rustig en vredig uit elkaar – als schepen op zee. Voor het eerst in haar leven overwon Yulia haar angst voor de nacht en ging ze wandelen in de stad.
Ze is echter nergens meer bang voor, want ze gaat naar het huis van iemand die echt van haar houdt en van wie ze altijd is blijven houden… …De tijd heeft alle misverstanden en wrok weggespoeld. Yulia en Taras hebben twee blonde zonen die opgroeien in hun gezin. De grootouders zijn blij dat ze kleinkinderen hebben. En iedereen is er zeker van dat de grootste rijkdom is wanneer oprechte liefde in huis heerst.
