We trouwden vlak na ons afstuderen. Ik baarde zijn twee zonen, die nu volwassen mannen zijn met elk hun eigen gezin…
Pas toen de kinderen jong waren, merkte ik dat mijn man naar andere vrouwen begon te kijken. Later realiseerde ik me dat hij een man van nature is, hij zou geen enkele rok missen. Toen de kinderen opgroeiden en zelf afstudeerden aan de universiteit, werden mijn man en ik volslagen vreemden voor elkaar. Ik accepteerde zijn avonturen alleen voor de kinderen, om ze niet te kwetsen. Maar toen ze volwassen werden, realiseerde ik me dat niets me meer tegenhield. Ik bood mijn man direct een scheiding aan.
We deelden een appartement en gingen uit elkaar. Ik leefde rustig in mijn eenzaamheid. Ik dacht soms aan mijn man; we hadden tenslotte zoveel jaren samengewoond. Maar het was jammer dat hij zelfs op feestdagen niet aan me dacht, me niet belde of schreef. Hij hield alleen contact met zijn zonen. Maar de kinderen begrepen dat ik nog steeds niets met hem gemeen had, dus probeerden ze niet over hun vader te praten. Er waren 12 jaar verstreken toen er plotseling op de deur werd geklopt. Ik deed open en… meteen stokte mijn adem. Er stond een man op de drempel. Hij was zoveel ouder geworden in die tijd. Het was duidelijk dat hij zich niet goed voelde, dat zijn gezondheid niet meer dezelfde was. We stonden daar een minuut in stilte, toen liet ik hem binnen.
In het begin ging het gesprek helemaal niet goed. Er waren zoveel onuitgesproken woorden, en nu kunnen we niets meer zeggen. Na het tweede kopje thee vertelde de man me eindelijk over zijn leven. Hij had geen stabiliteit. Hij had te veel gedronken, zijn gezondheid was slecht, hij kon nergens heen, en hij stelde me voor om ons te herenigen. Hij begon om vergeving te vragen voor al die jaren en voor zijn verraad in zijn jeugd. Ik weet niet eens wat ik moet doen.
Aan de ene kant hebben we elkaar 12 jaar niet gesproken, hij heeft me niet eens gebeld, heeft geen enkele interesse in me getoond. Maar misschien heeft hij gewoon besloten me een kans te geven om een nieuw leven te beginnen zonder het verleden… Aan de andere kant is hij een ziek mens en geen vreemde voor me. Ik heb mijn beste jaren met hem beleefd, hij is de vader van mijn kinderen, mijn eerste en laatste liefde. Ik heb hem nog geen definitief antwoord gegeven; ik zei dat ik erover zou nadenken. Nu ben ik alle voors en tegens aan het afwegen.
