Mykhailo zat op een bankje op het ziekenhuisplein en huilde…
Vandaag werd hij 85 jaar, maar noch zijn zoon noch zijn dochter kwamen hem feliciteren. Een buurvrouw op de afdeling, Anna Sergejevna, feliciteerde haar echter wel en gaf haar zelfs een klein cadeautje. En de verpleegster trakteerde Aneta op een appel ter ere van haar verjaardag. Het verpleeghuis was fatsoenlijk, maar het personeel was over het algemeen onverschillig. Natuurlijk wist iedereen dat de oude mensen hierheen werden gebracht om hun leven te slijten door hun kinderen, die een last begonnen te worden. En Mykhailo was hier gebracht door zijn zoon, zoals hij zei, om uit te rusten en te genezen, maar in werkelijkheid viel ze zijn schoondochter alleen maar lastig. Het appartement was tenslotte van haar en pas later haalde haar zoon haar over om er een schenkingsakte voor te schrijven. Toen hij me vroeg om de papieren te tekenen, beloofde hij dat ze thuis zou wonen zoals ze thuis had gewoond. Maar in werkelijkheid pakte het anders uit, ze trokken met het hele gezin tegelijk in en er ontstond een oorlog met haar schoondochter. Ze was altijd ongelukkig, kookte verkeerd, liet vuil achter in de badkamer en nog veel meer. Eerst nam de zoon het voor haar op, maar toen stopte hij en begon te schreeuwen.
Toen merkte Mykhailo dat ze over iets begonnen te fluisteren en zodra ze de kamer binnenkwam, stopten ze met praten. En toen, op een ochtend, begon de zoon te praten over hoe ze moest rusten en een medische behandeling moest krijgen. Zijn moeder keek hem aan en vroeg bitter: “Breng je me naar een armenhuis, zoon?” Hij bloosde, maakte zich druk en antwoordde schuldbewust: “Nee, mam, het is maar een sanatorium. Hij bracht haar binnen, tekende snel de papieren en vertrok haastig, met de belofte snel terug te komen. Ik kwam maar één keer terug: ik bracht twee appels, twee sinaasappels, vroeg “Hoe gaat het?” En zonder naar het einde te luisteren, rende hij ergens heen.” Ze woonde hier dus al het tweede jaar. Toen er een maand voorbij ging en haar zoon haar niet kwam halen, belde ze de huistelefoon. Vreemden namen op en het bleek dat haar zoon het appartement had verkocht en dat ze niet wist waar ze hem moest zoeken. Mykhaila huilde een paar nachten, maar ze wist dat ze niet naar huis gebracht zou worden, dus ze kon niet stoppen met huilen. Het meest kwetsende was immers dat ze haar dochter pijn had gedaan omwille van het geluk van haar zoon.
Mykhailo werd geboren in een dorp. Daar trouwde ze met haar klasgenoot Petro. Ze hadden een groot huis en een boerderij. Ze leefden armoedig, maar verhongerden ook niet. En toen kwam een buurman uit de stad zijn ouders bezoeken en begon Petro te vertellen hoe goed het leven in de stad was. Het salaris is goed en ze geven je meteen een woning. Dus Petro werd enthousiast en zei: “Laten we gaan, laten we gaan. Dus haalde hij hem over. Ze verkochten alles en verhuisden naar de stad. De buurman misleidde ons niet over huisvesting, ze gaven ons meteen een appartement. We kochten wat meubels en een oude Zaporozhets. In deze Zaporozhets kreeg Petro een ongeluk en de volgende dag overleed hij in het ziekenhuis. Na de begrafenis bleef Mikhaila alleen achter met twee kinderen in haar armen. Om hen te voeden en te kleden, moest ze ‘s avonds de vloeren in de trappenhuizen wassen. Ik dacht dat de kinderen zouden opgroeien en me zouden helpen. Maar het lukte niet. Haar zoon kwam in een slecht verhaal terecht, ze moest geld lenen om niet in de gevangenis te belanden, daarna betaalde ze twee jaar lang haar schulden af. Toen trouwde haar dochter Dasha en kreeg een baby. Tot een jaar ging alles goed, maar toen werd haar zoon vaak ziek.
Ze moest haar baan opzeggen om naar ziekenhuizen te gaan. Dokters konden lange tijd geen diagnose stellen. Pas later vonden ze een soort zweer die maar in één instituut behandeld kan worden. Maar er stond een lange rij. Terwijl mijn dochter naar ziekenhuizen ging, verliet haar man haar, maar hij liet haar tenminste het appartement na. En zo ontmoette ze ergens in het ziekenhuis een weduwnaar die een dochter had met dezelfde diagnose. Ze vonden elkaar leuk en gingen samenwonen. Vijf jaar later werd hij ziek en had geld nodig voor een operatie. Anna had wat geld en wilde dat aan haar zoon geven voor een aanbetaling op een appartement. Maar toen haar dochter het haar vroeg, vond ze het jammer om het aan een vreemde uit te geven, want ze had het geld nodig voor haar eigen zoon. Dus weigerde ze. De dochter was erg beledigd door haar, en toen ze afscheid nam, vertelde ze haar dat ze niet langer haar moeder was, en dat als ze het moeilijk had, ze geen contact met haar moest opnemen. Dasha genas haar man, en ze namen hun kinderen mee en gingen ergens bij de zee wonen. Natuurlijk, als het mogelijk was om alles terug te brengen, zou Mikhail het anders hebben gedaan.
Maar je kunt het verleden niet terugbrengen. Mykhailo stond langzaam op van de bank en liep langzaam naar het pension. Plotseling hoorde ze: “Mama! Haar hart bonkte. Ze draaide zich langzaam om. “Mijn dochter. Dasha. Haar benen begaven het, ze viel bijna, maar haar dochter rende op haar af en tilde haar op. -“Ik heb je eindelijk gevonden… Mijn broer wilde me het adres niet geven. Maar ik dreigde hem met een rechtszaak voor het illegaal verkopen van het appartement, en hij ging er meteen vandoor. Met deze woorden gingen ze het gebouw binnen en gingen ze op de bank in de hal zitten.”- Het spijt me, mam, dat ik zo lang niet met je heb gesproken. Eerst was ik beledigd, toen stelde ik alles uit, ik schaamde me. En een week geleden had ik een droom over jou. Je liep in het bos en huilde. Ik stond op en mijn hart was zo zwaar. Ik vertelde mijn man alles en hij zei dat ik het goed moest maken. Ik kwam aan en daar waren vreemden, ze wisten van niets. En hier ben ik, maak je klaar, je gaat met me mee. Weet je wat voor huis we hebben? Een groot huis, aan zee. En mijn man zei tegen me: als je moeder niet in orde is, breng haar dan naar ons. Mykhailo omhelsde haar dochter dankbaar en huilde. Maar het waren tranen van vreugde.
