Toen ik ‘s avonds met weeën in de kraamkliniek aankwam, verwachtten mijn man en ik ons vierde kind…
Dat wil zeggen, op dat moment was ons gezin al “hopeloos groot”. Mijn tweede en derde jongen waren tweelingen, hoewel noch mijn man noch ik tweelingen in onze familie hadden. Dus toen ik weer zwanger werd, was de belangrijkste vraag van de familie (met een vleugje humor, natuurlijk): “Wat als het weer een tweeling is?”. Onze grootouders waren erg verbaasd en we moesten in het begin iedereen helpen. Dankzij de echo was het mogelijk om bij de tweede screening te weten te komen of het een tweeling was of niet.
Maar nee, de vierde “ninja” ging alleen. Eindelijk is alles voorbij … Ik werd in een betaalde eenpersoonskamer geplaatst, die mijn man en ik op voorhand hadden betaald. Een paar uur later brachten ze me mijn baby om te voeden. Een paar minuten later kwam de hoofdarts mijn kamer binnen en zei met een duffe blik: “We hebben hier een situatie… Een 18-jarige vrouw is vanmorgen bevallen van een meisje, schreef een afstandsverklaring, belde een taxi en verliet het ziekenhuis. Ze kon nauwelijks lopen na de bevalling, maar ze wilde geen minuut langer in het ziekenhuis blijven. “Ze was hysterisch, dus ik moest haar laten gaan.
En jij wilde, zoals ik weet, heel graag een tweeling… Ik dacht… Misschien kun jij de baby meenemen? – En dan schrijven we dat je bevallen bent… – Ik wil de baby niet aan het weeshuis geven. Wat voor leven is er voor een baby? Tranen alleen …. – Natuurlijk, het is illegaal, je kunt de officiële adoptieprocedure doorlopen, maar dat duurt MAANDEN, en het is niet zeker dat ze het terug zullen geven – En al die tijd zal het kind in het asiel zitten. Het is jammer… Om eerlijk te zijn was ik stomverbaasd… Ik kende het hoofd van het centrum, Ljoebov Stepanovna, goed. Ze was een aardige vrouw, heel vriendelijk. We communiceerden buiten de kraamkliniek. Daarom benaderde ze me waarschijnlijk met zo’n “glibberig” aanbod…
