Ik heb altijd in het lot geloofd en wist dat niets voor niets gebeurt. Een paar jaar geleden verloor ik mijn man en om in mijn levensonderhoud te voorzien, besloot ik een van mijn kamers te verhuren…
De huurder bleek een jonge man te zijn, Ruslan, die kunstenaar was, en ik mocht hem meteen, hij was niet zoals de jongens van zijn leeftijd, hij was serieus, belezen, we dronken ‘s avonds vaak thee in de keuken, praatten, deelden onze ervaringen en opvattingen. Ik wist dat hij een vader had die in het dorp woonde en een boerderij runde, hij was ook weduwnaar, maar ik had hem nooit ontmoet. Elke dag vertelde Ruslan me over zijn projecten, en ik deelde mijn plannen met hem, en we waren allebei erg geïnteresseerd.
Ik liet hem zelfs eens doorschemeren dat het tijd voor hem was om een vrouw te zoeken, maar hij antwoordde beschaamd dat hij niet wist hoe hij met meisjes moest communiceren. Na dat gesprek ging er ongeveer een maand voorbij. Op een dag kwam ik thuis van mijn buurman, liep Ruslans kamer binnen en zag hem werken met een model. Ik rende meteen de kamer uit, denkend dat mijn jonge huurder iets anders aan het doen was. Later, tijdens een kopje thee, bekende hij me dat hij dit meisje leuk vond, maar dat hij niet wist hoe hij het haar moest vertellen.
Het bleek dat ik dit meisje later op de thee uitnodigde, als een soort verontschuldiging voor het misverstand, en onze jongeren raakten aan de praat en het ijs tussen hen brak. Ruslan bedankte me hier vaak voor en vroeg me een keer om zijn vader een tijdje bij ons te laten logeren om wat onderzoeken te ondergaan. Hij zei zelfs dat hij de behandeling van zijn vader kon betalen, maar ik nam het geld niet aan. Zijn vader kwam en ik kon niet geloven dat ik zo geïnteresseerd kon zijn in een man, we begonnen met hem te praten en het bleek dat we veel gemeen hadden. Nu plannen we twee bruiloften – die van Ruslan en zijn vriendin en mijn bruiloft met Ruslans vader. Ik ben blij dat ik besloten heb om de kamer te verhuren.
