Viktor en Olga hielden veel van elkaar. Ze hadden een dochter en het leven ging hen goed…
Maar sinds kort ging het steeds slechter met Olga. We brachten haar naar het ziekenhuis voor controle, maar het bleek te laat. Er kon niets meer aan gedaan worden. Zes maanden later overleed Olga. Viktor bleef achter met zijn dochter in zijn armen. Jaren later, toen haar dochter opgroeide, besloot ze medicijnen te gaan studeren om mensenlevens te redden. Dat wilde ze en dat deed ze. En toen verhuisde ze naar een andere stad en trouwde. Dus bleef Viktor alleen achter in het appartement. Hij veranderde compleet, werd gesloten en ongezellig. Hij sprak bijna met niemand. Op een dag was er vakantie op het werk, iedereen was weg behalve Viktor. Hij reed in de auto. En na de pret vroeg zijn collega Svitlana hem om een lift naar huis, want ze wilden net vertrekken.
Viktor stemde toe. Onderweg vertelde Svetlana hem alle roddels van het team. Het bleek dat veel meisjes de aandacht van Victor wilden, maar dat hij ze niet eens opmerkte. Het was ongewoon om dit te horen. Toen Viktor terug naar huis ging, viel zijn oog op een vrouw. Ze kwam de winkel uit met twee tassen. Eén tas was gescheurd en ze begon de appels op te rapen die eruit waren gevallen. Viktor rende meteen naar de vrouw toe en begon haar te helpen. Hij droeg haar tassen naar huis en de vrouw nodigde Victor uit voor thee. Hij stemde toe, ook al was hij verrast. Bij een kopje thee raakten Viktor en Svitlana aan de praat. Er was iets inheems, zachts, gezelligs aan haar… Toen realiseerde Viktor zich dat ze erg leek op zijn overleden vrouw Olga, net zo vriendelijk en aanhankelijk.
-“En morgen ben ik jarig, kom eens langs. Ik heb niet veel gasten, alleen een vriendin en haar man. Dus kom als je het niet te druk hebt,” zei Svitlana verlegen. Viktor beloofde te komen. Hij kocht een grote bos witte rozen en Svitlana’s vrienden begroetten hem hartelijk. Iedereen maakte de hele avond grapjes. Viktor opende zich letterlijk in de kring van zulke vriendelijke mensen, hij werd de man die hij was voor Olga’s dood. Toen de gasten vertrokken, kuste Svetlana Viktor. Dat betekende dat zijn gevoelens wederzijds waren. -Het is alsof God je naar mij gestuurd heeft, Viktor. Mijn man stierf in een auto-ongeluk, maar hij was een kopie van jou. Het past allemaal bij elkaar. -En jij, Sveta, jij lijkt precies op mijn vrouw. -Ik denk dat de hemel alles al voor ons heeft besloten, dus we moeten wel samen zijn.
