– “Waarom maken jullie altijd lawaai!” Een boze buurvrouw stond op de stoep en eiste dat deze ‘wandaad’ zou stoppen, niet alleen met woorden maar met haar hele lichaam. “Hé, hoor je me?…
Ik kom thuis en het begint: lawaai, lawaai, ik ga je huisbaas over je bellen, het is onmogelijk om zo te leven.” ‘Ik zal het proberen,’ zei Mykola zachtjes en sloot de deur voor Oksana. Na een half uur stilte werd alles weer hetzelfde: er kletterde iets, er was commotie, kinderstemmen en gehuil. Oksana werd boos en ging weer naar boven, hardnekkig aanbellend bij het appartement boven haar. Een jongen van een jaar of twaalf deed open. “Waar is je vader?” vroeg Oksana met gefronste wenkbrauwen. “Olezhik heeft in de keuken een pot gelei omgestoten,” zei de jongen vrolijk, “Papa is aan het opruimen. Oksana’s gezicht veranderde merkbaar toen ze nog een paar oplettende ogen uit de kamer zag gluren. De jongen dacht een paar seconden na, keek naar beneden en zei: “Papa en ik wonen alleen… nu.
– “Hoeveel kinderen heb je?” vroeg Oksana. -“Zes… Vraag je vader of ik binnen mag komen.” “Kom binnen, kom binnen, je woont onder ons, ik heb je gezien. Oksana verfrommelde een beetje op het kleed bij de deur, maar liep toen zelfverzekerd de keuken in. In de keuken was de man met servetten de gelei van de vloer aan het schoonmaken. -Sorry voor het lawaai, we hebben… -Hallo, alweer, – zei Oksana. -Ja, – ze draaide zich om en richtte zich tot de oudere jongen. -Hoe heet je? -Slavik. -Slavik, breng een dweil en een emmer, we moeten ons hier wassen. Nadat de jongen alles had gebracht, glimlachte ze naar hem en zei. -“Heb je de literatuuropdracht gekregen?”
“Ja,” antwoordde Slavik. “Pak dan het tekstboek en laat iedereen in de kamer zitten om te luisteren. Als ze niet luisteren, geef ze dan potloden en papier en laat ze tekenen. Degenen die niet tekenen, laat ze met gebaren laten zien waar jullie over lezen – begrepen?” -Ja, – de jongen pakte vrolijk de exacte aanbevelingen op en verdween in een andere kamer. Het kostte veel tijd om de keuken schoon te maken van de restanten van de gelei. Maar de kinderen bemoeiden zich er niet mee, ze waren druk bezig, en Mykola en Oksana slaagden erin om alles te doen. Het schoonmaken van de keuken ging vlot over in het koken van het avondeten.
– “Het eten is klaar!” riep ze de kinderen de keuken in. Ze zette hen op hun plaats en gaf hen te eten. Slavik moest de afwas doen terwijl zijn vader at. Toen besefte Mykola dat deze vrouw niet voor niets in zijn leven was verschenen. Oksana begon Mykola en zijn familie vaak te bezoeken en hen te helpen. En bijna een jaar later ging de deurbel. Kinderen stonden op de stoep met een boeket bloemen en een grote taart. -Oksana, word mijn vrouw,“ vroeg Mykola terwijl hij het doosje met de ring opende. En onze moeder,” riepen de kinderen in koor. Oksana’s ogen leken zich met tranen te vullen.
-“Ik heb een voorwaarde,” hield ze haar vinger omhoog, “alleen als jullie ermee instemmen nog een broertje of zusje te krijgen.” “Dat doen we!” antwoordden de kinderen in koor. “Er zijn mensen die de man veroordelen omdat hij de zorg voor zijn kinderen op deze vrouw afschuift. Ze begrijpen niet hoe Oksana besloten heeft om een zevende kind te krijgen. Ze vinden dat ze het alleen moet redden, omdat zij deze beslissing heeft genomen. Maar zij is gelukkig en misschien was dit wel haar lot – om in één keer moeder te zijn van zeven kinderen en te trouwen met een man met wie ze wil samenleven en een mooie en gelukkige toekomst wil opbouwen. En de kinderen – de kinderen zullen snel opgroeien en het zal gemakkelijker worden, toch?
