Mijn vriend en ik waren eens op vakantie in Sochi…
Op het strand, naast een café, stond een ijskraam. We zaten in een zomers café een fris frietje te drinken, toen we een heleboel mensen rond de ijskraam zagen staan. Mijn vriend was nieuwsgierig, dus gingen we naar dit paaltje. Er lag een meisje bewusteloos op de grond. Een vrouw zat naast haar, huilde en probeerde haar tot leven te wekken. Mijn vriend was niet bij de pakken neer gaan zitten. Hij pakte een fles water, goot het over haar heen, voelde haar pols en realiseerde zich toen dat hij haar moest reanimeren. Hij zei dat ik een ambulance moest bellen. Een paar minuten later arriveerden de ambulancebroeders en namen het meisje mee.
Maar voordat ze vertrokken, bedankten ze mijn vriend. Sasha had het leven van dit meisje gered. Ik was verbaasd. Niet over de heldendaad van mijn vriend, maar over het feit dat de meeste mensen daar gewoon stonden en toekeken. Sommigen filmden en anderen staarden alleen maar naar het lichaam van het meisje. Misschien had ik niet op dezelfde manier kunnen reageren als mijn vriend, maar het belangrijkste is dat het meisje gered is. De volgende dag zaten we ook in dit café te ontbijten. Plotseling reden er drie coole buitenlandse auto’s naar de ingang. Ik wou dat ik er zo een had,” zei Sasha.
Zes blanke mannen stapten uit de auto’s. Ze liepen naar onze tafel. Ze liepen naar onze tafel. Een van hen vroeg: “Wie van jullie heeft gisteren het meisje gered? Ik wees naar mijn vriend. Het leek me dat ze in de stemming waren voor een vredig gesprek, hoewel ze erg streng keken. De jongens bedankten hem en gaven hem de sleutels van een van de auto’s. Het bleek dat deze jongens de broers van het meisje waren. Ze konden niet anders dan Sasha bedanken, omdat hij hun enige zus had gered. De vriend kon lange tijd niet tot bezinning komen. Hij had immers drie jaar lang voor een auto gespaard, maar kon hem niet betalen.
