Ik wil jullie een verhaal uit mijn eigen leven vertellen…
Je zult versteld staan van de ontwikkelingen die plaatsvinden op de school waar mijn kind naar school gaat.Mijn kind zit in de tweede klas op school. Er zitten meer dan 20 kinderen in de klas, met families met verschillende financiële achtergronden. We hebben één jongen wiens familie echt hulp nodig heeft. Stepan is van zichzelf een goede jongen en zijn moeder is ook adequaat.
Ik weet dat ze vroeger normaal leefden, maar op een dag besloot de vader dat hij genoeg had van het vaderschap en vertrok. Hij geeft niets om het kind of zijn ex-vrouw – hij heeft een nieuwe liefde, een grote en stralende. Ze krijgt een hongerloontje – haar ex-man was sluw, hij veranderde meteen van baan om een officieel minimuminkomen te hebben.
De vrouw werkt, maar ze heeft een zieke moeder wiens pensioen nauwelijks genoeg is voor haar behandeling. Het kind is altijd netjes gekleed, maar het is duidelijk dat het schooluniform al versleten is. Voor lichamelijke opvoeding droeg hij waarschijnlijk een maand lang schoolschoenen – hij had geen gymschoenen. Zijn moeder klaagde nooit, en een gemeenschappelijke vriend van ons vertelde me hoe moeilijk het voor haar was.
Zoals op elke school heeft de tweede klas 5-6 lessen per dag, vijf dagen per week. Aan het eind van de dag hebben de kinderen honger, dus lunchen ze meestal op school. Dus vroeg ik haar: “Waarom heb je honger? Je luncht toch na de 4e les? Mama, ik heb vandaag niet gegeten. Was het niet goed?
– Ik weet het niet, het was vast lekker.- Dan begrijp ik het niet: wat is er gebeurd? De mama van Stepa heeft geen geld voor de lunch, dus die eet na ons. En vandaag was iedereen aan het rondrennen tijdens lichamelijke opvoeding en at alles op, en ik was te laat voor de lunch. Stёpa had nog steeds honger en ik had zo’n medelijden met hem dat ik hem mijn portie gaf. Natuurlijk was ik niet blij,
dat mijn kind honger had, maar ik ben blij dat ik zo’n goed kind heb. Het betekent dat ik hem toch goed opvoed.Eens hadden we een oudervergadering op onze school, waar zoals gewoonlijk weer een marktkraam begon. Een van de moeders bracht het voedsel ter sprake. Ze zei dat ze niet tevreden was met het feit dat Stepan na de kinderen aan het eten was. Ze zei dat zijn verschijning de eetlust van de kinderen bedierf en dat hij altijd om iets bedelde.
Hoewel mijn dochter me vertelde dat hij altijd aan de kant gaat zitten tot de kinderen klaar zijn met eten. Godzijdank bleken de kinderen vriendelijker dan hun ouders: sommigen gaven hem een appel, anderen een kotelet. Sommigen eisten dat we Stjopa zouden verbieden naar de eetzaal te komen. “We hebben een moeder met veel kinderen in onze klas, Oksana, en haar kind krijgt een bevoorrechte maaltijd.
Ik weet niet waarom Stepa dat niet heeft – of de documenten zijn niet verzameld of ze staat niet op de lijst van begunstigden. Dus Oksana staat op en zegt: “Beste ouders, wees even stil en luister naar me. Zien jullie jezelf van buitenaf? We discussiëren nu over het verbannen van het kind uit de eetzaal, zodat hij niet na jullie kinderen klaar is met eten! Wat voor mensen wilt u dat uw kinderen worden? Wat denk je zelf?
Zullen je kinderen opgroeien tot gevoelige en vriendelijke mensen als hun ouders hen berispen met een stuk brood? In tegenstelling tot jou hebben je kinderen medelijden met Stjopa en delen ze met hem. Het is waar dat kinderen wijzer zijn dan volwassenen. We hebben twee opties om dit conflict op te lossen: doorgaan met de zinloze bazaar of het kind wat geld geven om eten te kopen en naar huis gaan met een schoon geweten voor God en onze kinderen. Stepan is een goed kind.
Hij beledigt niemand, iedereen is bevriend met hem. Hij is de enige in ons gezin en niemand is ooit armer geweest door 50 hryvnias. Op dat moment wilde Stepa’s moeder iets zeggen, en Oksana opende haar portemonnee, haalde er tweehonderd hryvnias uit en legde die op het bureau van de lerares. Iedereen viel stil en er viel een stilte. Een minuut later stond een van de ouders op en legde het geld ook op tafel,
en toen begon er een kettingreactie. We verzamelden genoeg geld om het tot het einde van het schooljaar vol te houden. Twee dagen later kwam mijn dochter heel blij thuis: “Mama, niet te geloven dat Stepan nu bij ons eet!
