Helaas stierf Ania’s moeder toen ze nog een klein meisje was….
Geen van haar familieleden wilde haar adopteren; ze dachten er zelfs over om haar in een weeshuis te stoppen. Maar een ver familielid, Vira, kwam langs en zei dat ze Ania in huis wilde nemen: “Ben je gek? Je hebt drie kinderen. Hoe ga je de vierde voeden? Je hebt zelf soms honger.” – Het is niet erg. Maar we zijn vrienden. Met Gods hulp redden we het wel. Anya groeide op als een slim en gehoorzaam meisje. Ze was sterk, werd nooit ziek, kon haar lessen alleen aan en hielp Vera zelfs in en rond het huis. Er waren mensen in het dorp die het kind vertelden dat ze niet haar eigen dochter was en haar probeerden te bewijzen dat Vera meer van haar familie hield.
Maar Anya schonk geen aandacht aan deze woorden: ze wist uit eigen ervaring dat Vera van haar hield en voor haar zorgde. Anya was dankbaar voor haar vriendelijkheid en warmte. Al snel begonnen Vera’s kinderen hun eigen leven en verlieten het huis van hun moeder. En alleen Anya bleef in haar “ouderlijk” huis. Ze werd veertien. Ze groeide op en werd mooi. Ze had lange, dikke vlechten en blauwe ogen als de hemel. Op een vroege ochtend gingen Vira en haar buren naar de rivier om hun kleren te wassen. Het was een koude winter en er lag een laag ijs op de rivier. Ze dachten dat het ijs hun gewicht wel zou dragen. Maar er gebeurde iets. Ze hoorden een scheur, en het ijs begon uit elkaar te bewegen, er verschenen scheuren.
Vera bevond zich op een van de stukken ijs, die stroomafwaarts begonnen te drijven. Ze miste het moment om naar de kant te springen omdat ze bang was. De vrouwen stonden op de oever en wisten niet hoe ze Vera moesten helpen. Sommigen zochten een touw om te gooien, anderen dachten erover om hun man te roepen om met een boot naar haar toe te komen. Maar niemand kwam in actie. Op dat moment rende Anya ergens vandaan en gooide zichzelf in het ijskoude water.
“Stop, Anna, doe dat niet. Zet je leven niet op het spel. Maar het meisje luisterde niet naar haar moeder. Ze zwom naar Vera. “Mama, ik ben bij je. Met Gods hulp redden we het! Ze nam haar bij de hand en ze begonnen op de naderende stukken ijs te springen. En zo, springend van de ene ijsschots naar de andere, bereikten ze wonder boven wonder de kust. Na dit voorval besefte iedereen in het dorp dat Anya de enige “inheemse” dochter was. Iedereen bewonderde haar moed en onbaatzuchtigheid.
