s Avonds ging Oksana naar de winkel om brood te kopen…
De winkelier, die alle dorpsroddels kende, vroeg haar of ze had gehoord wat er met de oude Olena was gebeurd. Bij het horen van Olenka (zoals de oude vrouw liefkozend door haar dorpsgenoten werd genoemd) huiverde Oksana: “Ik heb al jaren niets meer van haar gehoord,” zei ze. De winkelbediende legde uit dat Olenka al meer dan een week niet in de winkel was geweest en dat mensen die in haar buurt woonden, zeiden dat er ‘s avonds al dagen geen licht meer was in haar huis. Oksana was gealarmeerd door dit nieuws. Ze besloot te gaan kijken wat er met de oude vrouw was gebeurd. Onderweg herinnerde Oksana zich de gebeurtenissen van twintig jaar geleden.
– “Toen zei Andrii’s moeder tegen hem dat hij nooit met mij kon trouwen, dat ze ons huwelijk niet zou inzegenen…” dacht ze hardop, “en zo is het ook gelopen… mijn Andrii is er niet meer. Toen ze bij Olenka’s huis aankwam, stond de deur open. Oksana klopte schuchter op het raam, maar niemand deed open. Ze ging naar binnen en ontdekte dat Olenka ernstig ziek was en niet in staat om uit bed te komen. “Help me alsjeblieft,” zei Olena zwakjes, “ik kan niet opstaan. Meer dan een week lang zorgde Oksana voor Olena. En ondanks alles wat er in het verleden gebeurd was, vergaf ze haar voormalige toekomstige schoonmoeder.
Nadat Olena hersteld was, nodigde ze Oksana en haar kleindochter uit bij haar thuis: “Ik wil al mijn bezittingen aan mijn kleindochter geven,” zei ze terwijl ze Oksana een envelop met papieren overhandigde: “Ik weet dat ik haar jaren geleden alles heb ontnomen, maar ik wil het goedmaken… in ieder geval proberen. Oksana was verrast en dankbaar. “Dank je,” zei ze lachend, “ik had nooit gedacht dat dit zou gebeuren. “Het spijt me voor alles,” zei ze, ”hoewel het niets terug zal brengen. Het leven heeft me geleerd sterk te zijn, maar het heeft me ook geleerd dat vergeving belangrijk is en gewicht in de schaal legt.
