Vorige maand kreeg ik een promotie aangeboden als ik een lange zakenreis zou maken…
Het aanbod is over het algemeen erg gunstig, maar ik heb lang geaarzeld. Hoe kan ik mijn man en zoontje van vijf drie weken achterlaten? Ze zijn niet gewend om zonder mij te leven. Tegelijkertijd had de promotie veel van onze financiële problemen kunnen oplossen. -“Ik weet niet eens wat ik moet doen,” zei ik toen mijn goede vriendin Olya en ik thee dronken in onze keuken. -Nou, wat is er om over na te denken? Ga! Het is een investering in je toekomst!
-Hoe zit het met je zoon? Mijn man komt laat thuis van zijn werk, wie haalt hem dan op uit de tuin? En Misha kan helemaal niet koken. En zijn ouders, weet je, wonen in de regio. -Dit is allemaal triviaal! Ik zal je steunen, mijn vriend, en je zoon thuisbrengen van de tuin, en je familie te eten geven.
Ik werk op afstand en woon in het huis hiernaast. Het is helemaal geen probleem voor mij. -Natuurlijk! Ik haalde opgelucht adem en bedankte Olya. Tijdens mijn afwezigheid belde ik Olya vaak op en vroeg haar naar de situatie. Ze vertelde me dat alles in orde was. De zakenreis eindigde een week eerder en verliep prima, ik had het mijn familie niet verteld, ik zou er een verrassing van maken.
En nu loop ik de trap op en hoor bekende stemmen. -Mish, waarom heb je Vera nodig? Ik ben objectief gezien mooier! Ik hou al heel lang van je, waarom probeer je het niet gewoon? Vera zal het nooit weten! Mijn haren gingen overeind staan, ik herkende de stem van mijn vriendin. Olya en ik zijn al zeven jaar vriendinnen, en ik had geen idee dat ze zo’n radiator was! Ik ging naar onze verdieping en sleepte haar bijna aan haar haren onze ingang uit. Daarna kun je mensen niet meer vertrouwen.
