Ik ben de hele week bezig geweest met boodschappen doen, schoonmaken en koken…
Mijn man is tenslotte binnenkort jarig! En ik heb ook nog 2 kleine kinderen waar ook voor gezorgd moest worden. En toen begonnen de gasten te komen. Eerst mijn schoonmoeder, toen de zus van mijn Anton – met haar man en kinderen. Mijn schoonmoeder droeg haar mooiste jurk en al haar sieraden. Ze blijft ons verbazen over haar vermogen om het leven ten volle te leven. “Lyuda, wat is dit voor eten, is dit de vorige eeuw of zo? Schaam je je niet waar je vrienden bij zijn?
– Ik weet niet wie deze haring nu eet, waarschijnlijk een paar oude dames… Ik was erg beledigd, maar ik ging naar het balkon zodat ze mijn tranen niet zou zien. Mijn man volgde me meteen en begon me te kalmeren. Ik ging terug naar de keuken omdat ik nog aardappels aan het bakken was. Ik kwam terug en zag de rug van mijn ‘geliefde’ schoonmoeder uit de open koelkast gluren. Ik heb mijn taart meegenomen, hij is heel mooi en lekker, dus serveer hem vandaag aan de gasten. En morgen kun je je “meesterwerk” zelf opeten. Ik weet niet wat me toen overkwam, maar ik was zo geschokt dat ik geen woord ter verdediging kon uitbrengen. Anton bedankte zijn moeder voor haar inspanningen en omhelsde haar.
Hij heeft nooit iets tegen mij gezegd voor het dekken van de feesttafel. Ik verdien eigenlijk op zijn minst enige dankbaarheid, want ik heb alles met mijn eigen handen gedaan. De taart van mijn schoonmoeder zag er heel mooi uit, maar het was niets bijzonders, gewoon een gewone biscuittaart. Zelfs de gasten namen er maar een paar happen van en het bleef op het bord liggen. En die avond haalde ik mijn taart tevoorschijn en trakteerde mijn kinderen en man erop. Iedereen genoot ervan en mijn man zei: “Jij bent mijn gastvrouw! Je taart is echt heerlijk.
Vergeef me alsjeblieft dat ik aan je getwijfeld heb en je zo behandeld heb. Ik schaam me nu heel erg voor mezelf. Ik zal mijn moeders voorbeeld niet meer volgen. En ik geloof mijn man: het belangrijkste is dat hij zijn fout heeft ingezien. Ik kan me niet voorstellen wat er met ons gezinsleven zou zijn gebeurd als we allemaal bij mijn schoonmoeder hadden gewoond. Ik ben het lot dankbaar dat ik mijn eigen plek heb.
