Ik verloor mijn man al vroeg. Na hem erfde ik een éénkamerappartement. Ik had mijn eigen éénkamerappartement waar ik woonde met mijn twee schoolmeisjes. Ik besloot het appartement van mijn man niet op te geven, maar te huren…
Ten eerste zou het naar een van mijn kinderen gaan als ze groot waren. Ten tweede zou een extra dubbeltje mij geen kwaad doen. We vonden snel huurders. Het bleek dat Galina, mijn oude vriendin, en haar gezin een woning nodig hadden. Dus gaf ik hen het appartement te huur. Omdat Halia en ik elkaar al lang kenden, stelden we geen contracten op. We bespraken alleen de maandelijkse huur. En het feit dat ze de huur betaalden. Ik gaf ze de sleutels en ze trokken erin.
Zes maanden lang ging alles goed. Ze betaalden de huur elke eerste van de maand op tijd en betaalden plichtsgetrouw de energierekeningen. En toen begon het. Of hun salaris was te laat, of ze hadden financiële problemen, of ze vroegen of ze nog even konden wachten.
Het kwam zover dat ze op de eerste van de maand betaald werden voor de vorige maand en niet voor de volgende maand. En dit gebeurt nog steeds. Gelukkig hebben ze geen schuld opgebouwd bij de flat van de gemeente. Op een dag ging ik kijken hoe het met ze ging. Ik was geschokt door de puinhoop die Halina van het appartement had gemaakt
Ze zei niets tegen haar. Ze wilde geen ruzie. Later werd Galina ontslagen. Dat betekende dat ze nu een nieuwe reden had om de huur uit te stellen. En nu sta ik perplex. Natuurlijk heb ik medelijden met hen, het is duidelijk dat ze geldproblemen hebben. Maar ik ben ook geen liefdadigheidsinstelling die hen een woning geeft als “dank je wel”. Ik heb zelf duidelijke plannen met het huurgeld.
Ik heb zoveel verhalen gehoord van familieleden of goede vrienden die vijanden werden om geld, en toch hoopte ik dat dit lot aan mij voorbij zou gaan. Maar wat bleek, ik hoopte tevergeefs. Je kunt geen vriend hebben met een bloedneus. Dan heb je geen geld en geen vriend.
