Mijn zoon is tien jaar getrouwd. In het begin leefden ze zoals iedereen. Rita woonde in het decreet terwijl ze beviel van hun eerste zoon en haar man werkte. Daarna, met een korte onderbreking, werd haar tweede zoon geboren. Na het tweede kind ging Rita weer aan het werk. Op dat moment werd Boris ontslagen.
Hun bedrijf ging failliet. Rita klom daarentegen met succes op de carrièreladder. Ze werd benoemd tot afdelingshoofd, met meer verantwoordelijkheden, maar ook een flinke salarisverhoging. Boris had het moeilijk om een nieuwe baan te vinden, dus spraken ze af om van rol te ruilen.
Rita werkt terwijl Boris voor het huishouden zorgt. Haar salaris is genoeg om het gezin te onderhouden; hun regeling bereikt het punt van absurditeit. Boris zorgt voor de kinderen, wast, maakt schoon en bereidt ontbijt, lunch en avondeten.
Rita doet helemaal niets na haar werk. Ze kan alleen ‘s avonds een paar woorden met haar kinderen wisselen om hen naar hun huiswerk te vragen. Maar meestal zit ze op de bank terwijl Boris om haar heen draait als een eekhoorn op een wiel. Haar zoon zegt dat ze niet eens de tafel dekt, maar verwacht dat hij alles opdient.
Ik probeerde met Rita te praten. Ik zei tegen haar: “Dat kun je niet doen, je kunt thuis gewoon eenvoudige dingen doen. En ze zei: “Ik werk en hij heeft de andere verantwoordelijkheden. Marina Ivanovna, blijf alsjeblieft weg van ons gezin.” En ik voel dat dit huwelijk uit elkaar gaat vallen.
Mannen en vrouwen worden verondersteld elkaar te helpen. Mijn vrienden adviseren me om uit hun gezin te blijven, maar dat kan ik niet. Hetzelfde gebeurde met mijn man, alleen het tegenovergestelde. Op een gegeven moment besloot hij dat, omdat hij werkte, ik in al zijn behoeften moest voorzien. Maar zo zijn de dingen niet. Gelukkig zijn we gaan zitten en hebben we gepraat en heeft hij een deel van de verantwoordelijkheden op zich genomen. Maar Rita heeft geen zin om te praten, ze doet niets uit principe.
