Na een carrière van drie decennia vol toewijding, smaak en samenspel staat Thérèse Boer er nu alleen voor. Sinds het overlijden van haar man en zakenpartner Jonnie Boer klinkt het stil in De Librije – al is het verdriet oorverdovend. In een emotioneel openhartig gesprek breekt ze het stilzwijgen. Haar woorden zijn puur, haar verdriet tastbaar.
Geen zwarte doeken, maar kleur en karakter
Wie dacht dat het afscheid van Jonnie een ingetogen plechtigheid zou zijn, kent de chef niet. De kist was niet klassiek mahonie, maar knalvol graffiti – een ode aan zijn levendigheid. “Het was zó Jonnie,” zegt Thérèse. “Rebels, uitgesproken, vol kleur. Hij had het zelf niet anders gewild.” In hun restaurant De Librije stonden collega-chefs, vrienden en gasten zij aan zij. Geen tranendal, maar een viering van zijn geest.
Motoren, herinneringen en een brok in de keel
De uitvaartstoet? Geen lome rouwwagens, maar een colonne ronkende Harleys. Jonnie’s liefde voor motoren werd geëerd met een indrukwekkend afscheid op wielen. “Toen ik dat geluid hoorde, die trilling voelde… wist ik: hij is nog even hier,” vertelt Thérèse. Het was rauw, stoer en intiem tegelijk.
Thérèse: “Ik ben gebroken, maar niet verslagen”
Op de achtergrond, zo koos ze bewust. Niet om zich te verstoppen, maar om anderen ruimte te geven. “Iedereen moest afscheid kunnen nemen op z’n eigen manier. Jonnie was van zovelen, niet alleen van mij.” Toch is het gemis voelbaar in elk woord. “Ik ben kapot. Maar ook ongelooflijk trots.”
Isabelle en Jimmie: meer dan kinderen, steunpilaren
Waar woorden tekortschieten, staan dochter Isabelle en zoon Jimmie pal. Isabelle liet via oude familiekiekjes een andere kant van haar vader zien: niet de sterrenchef, maar de familieman. Jimmie, inmiddels zelf actief in de keuken, zette zijn schouders onder het werk. “Zij dragen nu wat wij samen gebouwd hebben,” zegt Thérèse, zichtbaar geëmotioneerd.
Een regen aan steun en herinneringen
Brieven, bloemen, appjes, tekeningen: het bleef maar komen. Uit alle hoeken van Nederland stroomden berichten binnen. “Het is alsof heel het land rouwt. En tegelijkertijd voel ik me gedragen,” aldus Thérèse. Jonnie was meer dan een chef: hij raakte mensen, letterlijk en figuurlijk.
Zijn stem klinkt nog steeds in de keuken
“Net dat beetje extra!” – een uitspraak van Jonnie die inmiddels standaard is geworden in de keuken van De Librije. Zijn perfectionisme, zijn energie, zijn flair: het leeft voort in elk gerecht, elke service. En straks, als de deuren weer opengaan, zal dat nog voelbaarder zijn.
Doorgaan, zoals hij dat zou doen
“Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het moet.” De Librije zal heropenen. Voor het team, voor de gasten, voor Jonnie. “Hij zou niets liever willen dan dat we doorgaan. Sterker nog: hij zou het niet anders toestaan,” glimlacht Thérèse door haar tranen heen.
Troost in geur, geluid en de kleine dingen
Het zijn de onverwachte momenten die het moeilijkst zijn. “Een geur in de keuken. Zijn favoriete muziek. Een grapje dat alleen hij maakte…” Thérèse slikt even. “Maar dan hoor ik hem in mijn hoofd zeggen: ‘Kom op, dóór.’ En dat doe ik dan ook. Omdat ik hem dat heb beloofd.”
Wat zij samen bouwden, blijft bestaan
Dertig jaar samen is geen voetnoot, het is een monument. Thérèse en Jonnie creëerden iets dat groter is dan henzelf: een restaurant als tempel van smaak én ziel. “We leefden niet naast elkaar, maar met elkaar. En wat we achterlaten, is van ons beiden.”
Nog altijd samen – op een andere manier
Jonnie leeft voort. In hun kinderen. In het team. In de verhalen die blijven komen, van jonge koks tot oude stamgasten. “Hij was niet alleen een chef. Hij was een maker van herinneringen,” zegt Thérèse. En terwijl ze terugkijkt, probeert ze vooruit te bewegen – stap voor stap, met liefde.
