Op mijn verjaardag gaf mijn dochter me een envelop: toen ik zag wat erin zat, stopte ik gewoon met communiceren met haar.
De laatste tijd heb ik steeds meer het gevoel dat mijn dochter en schoonzoon me als een oudere vrouw zien. Het is niet dat ik klaag, het is gewoon raar.
Twee dagen geleden vierde ik mijn zesenveertigste verjaardag.** Ik besloot deze dag vooral door te brengen – eerst door een feestelijke lunch te hebben in een gezellig restaurant met mijn beste vrienden, en ‘ s avonds door een warm familiediner thuis te organiseren, waar ik mijn dochter en schoonzoon uitnodigde.
Het restaurantgedeelte van de viering was gewoon geweldig: lachen, oprechte felicitaties, heerlijke gerechten en oprechte gesprekken sleepten zich de avond in. Maar het meest ontroerende moment was om te dineren in een hechte familiekring, waar ik uitkeek naar mijn dochter en haar man.
Toen ze eindelijk aankwamen, gaf mijn zwager me met zijn gebruikelijke dapperheid een prachtig boeket van scharlakenrozen-fris, geurig, met druppels water op de bloemblaadjes. En mijn dochter, glimlachend, gaf me een dikke envelop.
*”Mam, open het, je zult het geweldig vinden!”**”riep ze, stralend van verwachting.
Ik glimlachte terug, maar diep van binnen voelde ik me een beetje ongemakkelijk. Er was iets ongewoons in haar ogen, opwinding of verborgen vreugde, alsof ze wist dat haar gave het effect zou hebben van een ontploffende bom.
En ze vergiste zich niet.
Toen ik de envelop opende en de inhoud zag, raakte mijn adem in mijn keel. Het was zo onverwacht, zo schokkend, dat ik zelfs een seconde sprakeloos was. En toen was er alleen maar ijzige verbijstering, vervangen door een saaie wrok.
Het is twee dagen geleden, maar ik kan het nog steeds niet aan om met mijn dochter te praten.
Je weet dat ik het niet leuk vind als mensen geld geven. Het is saai.
“Mam, het is geen geld. Je zult zeker gelukkig zijn.
Ik opende de envelop en vond een ticket naar een sanatorium in Transcarpathia voor 10 dagen met een heel pakket behandelingen: massages, thermale bronnen, dieetvoeding.
– Wow, ” ik zei toen ik zag wat voor cadeau het was. Hoe heb je zoiets bedacht?
Natalia Vasiljevna, Vond je ons geschenk niet leuk? – vroeg de schoonzoon met een lichte verbijstering.
Ik bleef staan en probeerde de woorden te vinden. Aan de ene kant is een bezoek aan een sanatorium echt aandacht. Maar aan de andere kant, voor wie is dit geschenk? Voor mij, een energieke en jonge vrouw die gewend is aan reizen en een dynamisch leven?
– Ik ben dankbaar, natuurlijk, “ik begon,” maar een sanatorium? Voor wie is dit? Is het voor ouderen?
– Mam, dit is niet zomaar een sanatorium. Dit zijn bergen, frisse lucht en prachtige natuur. We vonden zelfs een plek met comfortabele kamers en veel entertainment!
“Entertainment? Dansen voor senioren? Ik kon mijn sarcasme niet helpen. – Dochter, je weet dat ik zulke plekken niet leuk vind. Ik zal niet op procedures zitten met mensen die tientallen jaren ouder zijn dan ik.
– Mam, maar als je wilt ontspannen, ontspan je. Het is zo ‘ n unieke ervaring!
Ik schudde mijn hoofd. Waarom zien ze mij als een oude dame? Ik ben tenslotte niet klaar om mijn dagen door te brengen in het gezelschap van ouderen, zelfs niet als het in de Karpaten is.
“Er is een andere manier om te ontspannen,” zei ik, terwijl ik mijn emoties voelde stijgen. Waarom dacht je er niet aan om ergens heen te gaan waar ik me levend kan voelen? Egypte, Italië… iets helder waar ik van hou.
De schoonzoon, die de spanning opmerkte, probeerde in te grijpen.
“We wilden dat je een beetje ontspannen, Mam. We dachten dat het nuttig voor je zou zijn.
“Nuttig?”Misschien is het nuttig voor iemand die op 70-jarige leeftijd plezier vindt in een warm zwembad met mineraalwater, maar niet voor mij! Ik kon mijn wrok niet meer verbergen.
Ik voelde alle energie naar binnen gaan en tranen kwamen in mijn ogen. Mijn dochter en schoonzoon bedankten me voor het diner en vertrokken zonder een woord te zeggen. Ze hebben zich niet eens verontschuldigd. Ik bleef aan tafel zitten, met deze belachelijke envelop in mijn handen.
Ik was zo gekwetst! Ik kan niet geloven dat mijn dochter me zo ziet.
