Mijn vrienden zeiden dat ik mijn verstand verloor toen ik weer aandacht begon te besteden aan mannen. Ik ben 54 jaar oud, mijn man heeft me verlaten. Ik wilde me weer als een vrouw voelen-mooi, wenselijk, belangrijk.
En toen kwam Victor in mijn leven. We woonden hiernaast en soms kruisten we elkaar in het park. De gesprekken werden langer en langer, de blikken werden warmer en warmer. Hij vroeg me tenslotte uit.
Ik besloot de vergadering bij mij thuis te houden. Overdag heb ik een heerlijk diner gekookt, kaarsen aangestoken en de beste jurk gekozen.
Om zeven uur precies ging de deurbel. Ik opende het… en bevroren. Ik had dit zeker niet verwacht. Vervolg hieronder
Ik nodigde een man uit in mijn huis, kookte het diner, maar de vergadering vond nooit plaats: en dat allemaal vanwege zijn stomme fout
Ik ben 54 jaar oud en ik ben een zelfverzekerde, ervaren vrouw. Ik was 26 jaar getrouwd, maar op een gegeven moment besefte ik: Ik verdien beter. Ik ben niet koppig in het zwembad gedompeld, ik heb niet van de schouder gesneden. Ik wachtte tot mijn zoon naar de universiteit ging en vertrok om te studeren, en pakte mijn spullen in en vertrok.
Ik had een klein appartement over van mijn moeder. Vroeger zouden mijn man en ik het aan mijn zoon geven, maar nu besloot ik dat hij zijn eigen woning moest verdienen. En ik ga eindelijk leven zoals Ik wil.
Het was in het begin ongewoon. Mijn man probeerde me terug te brengen, beloofde dat alles anders zou zijn, maar ik wilde niet terug naar de kooi. Ik begon het leven om me heen van dichterbij te bekijken, leerde vrij te zijn en ervan te genieten.
Mijn vrienden zeiden dat ik mijn verstand verloor toen ik weer aandacht begon te besteden aan mannen. Maar ik wilde me als een vrouw voelen-mooi, wenselijk, belangrijk.
Ik nodigde een man uit in mijn huis, kookte het diner, maar de vergadering vond nooit plaats: en dat allemaal vanwege zijn stomme fout
Een paar jaar later ontmoette ik Victor. We woonden hiernaast en soms kruisten we elkaar in het park. De gesprekken werden langer en langer, de blikken werden warmer en warmer. Hij vroeg me tenslotte uit.
Ik besloot de vergadering bij mij thuis te houden. Ik wilde indruk op hem maken met mijn culinaire talent. Ik kookte een heerlijk diner, stak kaarsen aan en koos de beste jurk. Ik maakte me zorgen, maar tegelijkertijd keek ik uit naar een interessante avond.
Om zeven uur precies ging de deurbel. Ik opende het… en bevroren. Victor stond in de deuropening. Zonder bloemen. Geen snoep. Zonder het minste teken van aandacht.
“Ben je met lege handen gekomen?”Vroeg ik, hem in ongeloof aankijkend.
“Wat is het probleem?”We zijn geen kinderen meer,” antwoordde hij met een kleine verrassing.
“Nog meer, – ik grinnikte. “Afscheid.”
Ik sloeg de deur in zijn gezicht.
Ze nodigde een man uit in haar huis, kookte het diner, maar de ontmoeting vond nooit plaats: en dat allemaal vanwege zijn stomme fout
Ik was vervuld van woede. Hoe kan een volwassen man zich zo gedragen? Maar door de jaren heen heb ik één belangrijke waarheid geleerd: Je moet jezelf waarderen. Als een man me niet vanaf het begin als een vrouw ziet, maar gewoon een handige metgezel of gastvrouw in de keuken, dan wordt het niet beter.
Toen verspreidde Victor, beledigd en gekwetst, geruchten over de hele tuin dat ik arrogant was en de rest van mijn leven alleen zou zijn. Nou, laat het maar. Het is beter om alleen te zijn dan met iemand die niet weet hoe te waarderen.
Misschien ontmoet ik weer een echte man. Of misschien zijn ze al uitgestorven?
Denk je dat ik het juiste deed?
