Maar heb alsjeblieft geen medelijden met mij-integendeel, Ik ben echt gelukkig.
Op een dag, op weg naar de afspraak van een dermatoloog, bevond ik me, zoals vaak gebeurt, in een lange rij. De tijd verstreek langzaam: de patiënten kwamen één voor één het kantoor binnen en ik zat en zat in de ruime wachtkamer, denkend aan mijn zaken en kijkend naar de mensen om me heen.
En het was op die dag dat er een ontmoeting plaatsvond die mijn perceptie van het leven diepgaand veranderde.
Een paar stoelen bij me vandaan zat een vrouw die meteen mijn aandacht trok. Er was iets bijzonders aan haar – een nobele houding, kalm vertrouwen in haar bewegingen, een zachte glimlach op haar gezicht. Ze straalde die zeldzame innerlijke harmonie uit die alleen bij sommige mensen te zien is als ze ouder worden.
Ik gaf haar mentaal niet meer dan vijfenzestig jaar oud. Hoe verbaasd was ik toen ik tijdens het gesprek ontdekte dat ze al boven de zeventig was!
We begonnen vrij snel te praten. Ze had een levendige blik, een afgemeten, gelijkmatige stem en een speciale manier om woorden te kiezen, langzaam, bedachtzaam. Haar verhaal, dat ze mij geleidelijk onthulde, bleek onverwacht en in zekere zin zelfs bevrijdend.
Ze zei dat ze twee keer getrouwd was geweest.
Haar eerste huwelijk was in haar jeugd. Toen, zoals ze bekende, was er oprechte liefde tussen hen, maar vanaf het begin was er één fundamenteel verschil. Ze vertelde haar man meteen eerlijk dat ze geen kinderen wilde. Toen zei hij dat hij haar keuze accepteerde.
Maar naarmate de jaren verstreken, begon zijn houding te veranderen. Toen ze ongeveer dertig waren, begon hij steeds vaker over kinderen te praten, in de hoop dat haar mening zou veranderen, dat misschien vroeg of laat het “moederinstinct” zich op natuurlijke wijze zou manifesteren. Dit is echter nooit gebeurd.
Na vele pijnlijke, moeilijke gesprekken vol wrok en misverstanden, kwamen ze tot een moeilijke maar eerlijke beslissing om uit elkaar te gaan. Ze gingen hun eigen weg.
⸻
In het tweede huwelijk liep het leven anders. Haar nieuwe man had al een volwassen dochter uit een eerder huwelijk en wilde niet meer Vader worden. Hun relatie was eenvoudig en vol warmte. Ze genoten van elkaars gezelschap en voelden niet de behoefte om iemand anders in hun vredige ruimte te passen. Er waren genoeg voor elkaar.
Maar helaas besloot het lot anders: na een paar jaar gelukkig huwelijk overleed haar man plotseling, waardoor ze alleen bleef.
Sindsdien woont ze alleen in een ruim huis, dat ze gevuld heeft met boeken, Kamerplanten en warme herinneringen. Ze bewaart de herinnering aan het verleden, maar zinkt er niet in met verlangen. Ze is omringd door stilte, maar niet door eenzaamheid.
Op een keer, in ons gesprek, zei ze met een lichte, bijna grappige glimlach:
Mensen denken vaak dat kinderen een verzekering zijn voor de ouderdom. Maar kinderen groeien op, gaan hun eigen leven in, bouwen hun eigen gezin op — en dit is absoluut normaal.
Ze heeft nooit gedroomd van een gezin in de traditionele zin en heeft nooit spijt gehad van haar keuze.
Nu reist ze, leest ze veel, doet ze vrijwilligerswerk in verschillende organisaties, helpt ze mensen die ondersteuning nodig hebben. Ze leeft een leven dat ze rijk, betekenisvol en vooral vrij vindt.
En toen ze haar ogen een beetje vernauwde, voegde ze er een ondeugende twinkeling aan toe.:
Hoe zit het met dat” glas water ” op zijn oude dag? Ze lachte. – Zolang ik kan betalen voor de diensten van een assistent, zie ik geen problemen.
⸻
Ik was lang stil. Er zat zoveel wijsheid, kalmte en kracht in haar woorden. Ze rechtvaardigde zichzelf niet, probeerde niet aan iemand de juistheid van haar daden te bewijzen – ze accepteerde gewoon haar leven zoals het is, met waardigheid en innerlijk licht.
Haar verhaal raakte me diep, niet omdat ik haar elke gedachte deelde, maar omdat ik voor me een man zag die zijn hele leven trouw was geweest aan zichzelf en had geleerd gelukkig te zijn zonder rekening te houden met de verwachtingen van andere mensen.
⸻
Wat denk jij?
Is het mogelijk om helemaal gelukkig te zijn zonder kinderen te krijgen — gewoon door ervoor te kiezen om op een dag eerlijk tegen jezelf te zijn?
