Ik keek in de ogen van Mihai, mijn zoon, op zoek naar een verklaring.
Ik voelde me ongemakkelijk op de drempel van het appartement, het appartement dat ik kocht met mijn zes jaar werken Weg van huis.
– Mam, begrijp het alsjeblieft, zei hij terwijl hij zijn blik liet zakken.
Alina en ik zijn drie maanden geleden getrouwd.
We hebben ons hier gevestigd en alles gerenoveerd.
En waar moet ik wonen? Vroeg ik, voelde mijn hart strakker worden.
Mihai was een tijdje stil en mompelde toen iets over de kleine kamer achterin, die hij als opslagruimte gebruikte.
Ik slikte de knobbel in mijn keel en liep naar binnen, de Versleten koffer achter me aan slepend.
In de weken daarna werd het leven een stille beproeving.
Alina keek me aan als ik rondliep in haar “appartement”.
Ik maakte schoon, ik kookte, terwijl ze hun leven leefden alsof ik niet bestond.
Op een avond, toen Mihai weg was, vond ik de bankafschriften.
Al mijn geld, het spaargeld waarmee ik jarenlang vloeren in Lissabon had gedweild, was besteed aan een nieuwe auto en een luxe vakantie.
Ik heb niet gehuild.
In plaats daarvan pakte ik mijn koffer, liet de sleutel op tafel liggen en vertrok.
Mijn buurvrouw Elena, mijn beste jeugdvriendin, verwelkomde me met open armen.
– Blijf zolang je nodig hebt, zei hij.
Twee maanden later kreeg ik een baan bij een buurtbakkerij.
De eigenaar, mevrouw Florica, waardeerde me voor de Portugese recepten die ik had geleerd.
Op zestigjarige leeftijd begon een nieuw leven.
Op een dag verscheen Mihai in de bakkerij.
Hij was bleek en gestoord.
Mam, kom alsjeblieft terug.
Alina ging weg en nam alles mee wat we hadden.
Ik keek hem aan en voelde een mengeling van pijn en mededogen.
.
Maar ik wist dat sommige lessen zelf geleerd moesten worden.
– Sorry, Mihai.
Nu heb je je eigen pad te volgen.
Ik heb de mijne al gevonden.
Als je het verhaal leuk vond, vergeet het dan niet te delen met je vrienden! Samen kunnen we de opwinding en inspiratie verspreiden.
