Er was een stilte in het kantoor die niemand ooit eerder had gehoord.
Tante Lydia, degene wiens naam ze zich niet konden herinneren, die hun vloeren schoonmaakte en hen niet in de ogen wilde kijken, zat nu in de stoel van de voorzitter.
In een stoel die niemand het recht had om zelfs maar te benaderen.
En ze droeg het jasje van de oprichter van het bedrijf.
Degene die al meer dan een decennium achter het glas hing, achter de wekker, naast de foto met het bijschrift:
“Dit is waar ons verhaal begon.”
– Dit is waarschijnlijk een grap… Iemand van de HR afdeling fluisterde.
– Niet doen, dit gebeurt echt. – de computerwetenschapper antwoordde, bleek als papier. – Alle servers zijn uitgevallen. De hoofdmonitor toonde aan: “toegang is verleend. Vergunningen zijn ingetrokken.”
In de studeerkamer keek Tante Lydia rustig uit het raam.
Achter haar stond de technische directeur, Pan Khoinatsky, zonder een woord te zeggen.
– Hoe… Hoe ben je hier gekomen? – Hij stamelde.
“De deur stond open.
“Dat is onmogelijk. We hebben een code, een kaart, camera ‘ s.…
Lydia glimlachte.
– Soms werkt alles. En toch komt er iets dat niemand verwacht.
Boven begonnen de mensen in paniek te raken.
De telefoons werken niet meer.
E-mails verdwenen uit mappen.
Hetzelfde bericht verscheen op alle schermen.:
“DE SHIFT IS BEGONNEN. LAAT JE POST NIET ACHTER.”
De secretaresse, degene die haar foto online had gezet met een dweil en het label “onze mascotte”, zat nu onbeweeglijk, met tranen in haar ogen.
Lydia kwam langzaam naar haar toe.
Ze keek haar recht in het gezicht.
“Weet je waarom ik nooit heb geschreeuwd?”
“Niet doen…
– Omdat ik wachtte op stilte. En dus kwam ze.
Na een tijdje ging ze de grote open ruimte binnen.
Iedereen stond op van de tafels. Niet omdat het moest. Gewoon… omdat ze het niet konden helpen.
Ze liep langzaam tussen de rijen palen.
Ze keek naar Niemand. Maar iedereen voelde dat ze alles zagen.
Ze logeerde bij een verkoopmanager die ooit een papieren beker naar haar gooide.
– Heb je kinderen? “Wat is het?”vroeg ze.
“Dat heb ik . “.. Zijn stem trilde.
“Denk aan iemand die zichzelf naar hen gooit. Dagelijks. Al jaren. En vertel me dan wie ik ben.
Een uur later verscheen er een bewaker in het gezelschap. Maar … Niemand heeft ze gebeld.
Ze stonden bij de ingang. Ze zijn niet binnengekomen.
Alsof ze weten dat iemand anders van binnen al regeert.
De volgende dag kondigde het management een herstructurering aan.
De president heeft ontslag genomen “om persoonlijke redenen”.
En een nieuwe naam verscheen in zijn plaats.:
Elizaveta L. M.-Waarnemend Algemeen Directeur
De initialen zijn precies hetzelfde als op de handtekening van de oprichter.
Er is een bekend silhouet op de foto. Ander kapsel, andere kleren. Maar … hetzelfde gezicht.
Sindsdien heeft het bedrijf een ongeschreven regel.:
Iedereen moet elke maandag om 8.55 uur aan tafel zitten. Zwijgend. Er zijn geen telefoons. Geen koffie.
Want als je te laat bent… de liftdeur kan niet open.
En een vrouw in een grijze mantel kan vanuit de gang in de cel verschijnen, met een emmer die niemand anders gebruikt.
Er hangt nu een nieuwe plaquette aan de muur bij de vergaderzaal.
Er is geen logo. Hij heeft geen naam.
Slechts één inscriptie, diep gegraveerd:
“Soms is het de moeite waard om te luisteren naar degenen die zwijgen.”
