Toen de zoon van mijn dochter werd geboren, liep mijn hart over van vreugde. Het leek erop dat het geluk in ons huis was gekomen. Maar met de komst van de baby kwamen ook zorgen: de dochter keerde snel terug naar het werk — haar positie was verantwoordelijk en een lang zwangerschapsverlof was niet beschikbaar voor haar.
Natuurlijk kon ik mijn kleinzoon niet onbeheerd achterlaten. Ik zorgde graag voor hem: elke dag van acht uur ‘s ochtends tot zes uur’ s Avonds was ik bij hen thuis — ik voedde, schudde, waste, liep. Alles is zoals het hoort te zijn voor een grootmoeder die van haar familie houdt.
Maar op een dag gebeurde er iets dat mijn houding ten opzichte van alles veranderde.
Na een lange wandeling ging ik de keuken in om een hapje te eten — Ik nam een stuk kaas en een appel uit de koelkast. Ik had niet eens tijd om de deur te sluiten toen ik van mijn dochter hoorde:
Neem alsjeblieft niets uit de koelkast. We kopen ons eigen voedsel met ons eigen geld.
Ik kon mijn oren niet geloven.
Ik ben de hele dag bij je thuis geweest, om voor je kind te zorgen…. Wat moet ik eten?
Het antwoord was koud en direct:
“Neem het mee.”We hebben geen kantine.
Ik was verbijsterd. Er is zoveel moeite, liefde en steun geïnvesteerd — en dit is het resultaat. Op dat moment voelde ik: Ik heb niet de dochter opgevoed waar ik van droomde. Gedachten raasden door mijn hoofd: waar heb ik een fout gemaakt, waarom werd haar hart zo gevoelloos?
Ik ging de volgende ochtend niet naar haar toe. In plaats daarvan belde ze het nummer om acht uur ‘ s ochtends en zei::
“Het spijt me, maar je zult een babysitter moeten vinden. Ik kan niet meer mee. Ik wil me geen vreemdeling voelen in een huis waar vroeger de liefde heerste.
Ze was verbaasd. Ze verhief haar stem, verweten. Maar ik heb besloten om me niet meer op mijn gemak te voelen.
Ik hou nog steeds van mijn kleinzoon met heel mijn hart, maar ik ben geen onderhoudspersoon. Ik ben een moeder. Ik ben Oma. En ik verdien respect.
