Clara zei niets. Ze stond langzaam op en liep met haar handpalm over haar slapen, alsof ze wilde wissen wat ze net uit haar geheugen had gehoord. De stilte tussen hen was zwaar, maar het had geen zin om het te verbreken. Geen enkel woord zou het feit veranderen: hij had zijn beslissing al genomen.
Lucas stond op, pakte de tas die hij bij de slaapkamerdeur had klaargemaakt en ging weg zonder om te kijken. De deur ging zachtjes dicht, bijna verontschuldigend. Maar voor Clara klonk het als een zin. Ze werd alleen gelaten.
Ze ging op de bank zitten en legde haar hand op haar buik, een instinctief gebaar van bescherming. Kid. Ze had geen tijd om het hem te vertellen. Ze had geen kans. Misschien had ze het lef niet eens.
De volgende dagen waren als een droom. Ze heeft niet gegeten, ze heeft niet goed geslapen. Ze nam haar telefoon niet op. Haar vrienden stelden vragen, haar werkvrienden schreven, maar Klara had niet de kracht om te antwoorden. Maar elke dag herhaalde ze een zin voor zichzelf: “Ik moet verder. Voor hem. Voor het kind.”
Een week later ging ze naar de dokter. Daarna schreef ze zich in voor een voorbereidende cursus voor moeders. Ze begon het huis weer te verlaten, te lopen, te ademen. Ze zag het probleem niet in het kind – ze zag een nieuw begin.
**
Drie jaar later
Het was een milde herfstdag. Klara zat op een bankje in het park en keek naar haar driejarige zoon, Andrey, die in de zandbak speelde. Hij had haar ogen, maar een vaderlijke glimlach. Telkens als ze naar hem keek, voelde ze een mengeling van trots, opwinding en kalmte.
Ze dacht niet vaak meer aan Lukas. De tijd heeft zijn werk gedaan-de pijn en frustratie afgestompt. Clara leerde alleen te zijn, en daarna alleen gelukkig te zijn. Ze werkte als grafisch ontwerper, op afstand. Ze had een kleine kring van vertrouwde mensen, ze nam deel aan bijeenkomsten van moeders. Het leven was vol zorgen,maar ook echt.
En op zo ‘ n gewone dag, toen Andrey per ongeluk een man tegenkwam, keek ze op… en ze bevroor. Hij was het. Luke. Hij zag er volwassen uit, misschien zelfs beter dan voorheen, maar het waren dezelfde ogen. Eerst verrast, daarna vol begrip.
Clara?”
Ze stond langzaam op, haar hart bonsde.
“Hé, Luke.
“Deze . “.. Je zoon? “Wat is het?”vroeg hij, wijzend naar de jongen.
Ze knikte.
– Dat is het. Zijn naam is Andrey.
Opwinding verscheen in zijn ogen. Er viel weer stilte tussen hen.
” Hij . “.. Is dit onze zoon?
Clara haalde diep adem. Drie jaar lang had ze zich voorbereid op dit gesprek, niet wetende dat het ooit zou gebeuren.
– Dat is het.
Luka ging op de bank zitten, alsof zijn benen weigerden hem te gehoorzamen.
“Waarom heb je het me niet verteld?”
– Ik had geen kans. Je ging weg voordat ik iets kon zeggen. En dan… Je hebt het niet gevraagd.
Ze keken elkaar aan. Twee mensen die ooit van elkaar hielden, zijn nu verbonden door iets dat groter is dan zijzelf.
“Mag ik hem ontmoeten?”Wat is het?”vroeg hij zachtjes.
Clara keek hem aandachtig aan. Er was geen haat in haar ogen. Er was alleen voorzichtigheid.
– Geen idee. Dit is op dit moment geen oplossing. Je moet me laten zien dat je er klaar voor bent.
“Ik beloof dat ik niet meer zal verdwijnen.”
“Ik wil geen beloftes. Ik wil verantwoordelijkheid. Voor hem. Niet voor mij.
Luke stond op en keek naar de jongen, die vrolijk lachte, met zand in zijn haar.
Kunnen we beginnen met koffie? Je kunt me meer over hem vertellen. En over mezelf.
Clara glimlachte een beetje.
— goed. Maar alleen koffie. De rest zien we wel op tijd.
En zo begonnen in een gewoon park, tussen de bladeren die van de bomen vielen en het gelach van de kinderen, de twee gescheiden wegen weer te kruisen-niet zoals voorheen. Misschien… volwassen. Waarheid.
