Ik wist dat de nieuwe vrouw van mijn zoon haar kleinkinderen pijn deed. Elke dag merkte ik steeds meer eigenaardigheden in het gedrag van de kinderen. De kleinkinderen werden teruggetrokken, verloren hun vroegere vreugde en hun gewone glimlach verdween.
Op een dag besloot ik mijn schoondochter te controleren en ze zonder waarschuwing te bezoeken. Toen ik het huis binnenkwam, was ik getuige van een vreselijke scène. Na wat ik zag, nam ik de kinderen mee en verliet hun huis.
Ik vertel je wat deze vrouw heeft gedaan. Nu Weet ik niet wat ik moet doen?
Ik besloot mijn schoondochter te controleren en ze zonder waarschuwing te bezoeken, maar toen ik het huis binnenkwam, was ik getuige van een vreselijke scène.
Mijn schoonzus was een geweldige vrouw, vriendelijk en liefdevol. Ze hield van mijn zoon en noemde me altijd Mama. Samen vormden ze een gezin en gaven ons twee prachtige kleinkinderen. Maar het leven bleek wreed te zijn.
Plotseling veranderde alles:ze had een ongeluk. We hoopten allemaal op een wonder, maar ze kon niet gered worden. De zoon was gebroken door verdriet en de kinderen waren zonder moeder. Alleen gelaten met twee kleine kinderen, kon hij het niet uitstaan. Leegte overspoelde hem, en hij begon te drinken, verloor zijn baan en alle hoop.
De staat voorzag in een toelage voor de kinderen, wat in deze moeilijke tijd op zijn minst een beetje hielp. Maar het was niet alleen dat. De ouders van de schuldige van het ongeval, zich bewust van de ernst van hun schuld, boden financiële hulp aan en beloofden de fondsen te betalen totdat de kinderen volwassen waren geworden.
Ondanks alle ontberingen zijn we geleidelijk uit deze situatie gekomen. Maar een jaar later bracht het leven weer een verrassing. Mijn zoon ontmoette een andere vrouw en hij vond troost in haar.
Eerlijk gezegd was ik vanaf het begin tegen deze relatie. Ze leek me handels, zelfs kwaadaardig. Er was geen oprechtheid in haar ogen die mijn zoon zo aantrok.
Ik besloot mijn schoondochter te controleren en ze zonder waarschuwing te bezoeken, maar toen ik het huis binnenkwam, was ik getuige van een vreselijke scène.
Trouwens, ze hield niet van kinderen. Maar mijn zoon was zo verliefd dat hij niets om hem heen opmerkte, zelfs mijn angst niet. Ze trouwden al snel en gingen samenwonen.
Maar elke dag merkte ik steeds meer eigenaardigheden in het gedrag van de kinderen. Ik voelde dat er iets mis was. En al snel kreeg ik een telefoontje van een buurman die me vertelde dat er vanuit hun huis vaak geschreeuw werd gehoord.
De schoondochter kon haar woede tegen de kinderen niet inhouden en schreeuwde tegen hen voor de kleinste grappen, bijvoorbeeld voor speelgoed dat niet op zijn plaats was.
Ik kon niet werkeloos toekijken, wetende dat mijn stiefmoeder mijn kleinkinderen pijn deed. De kinderen werden teruggetrokken, verloren hun vroegere vreugde en hun gewone glimlach verdween.
Op een dag besloot ik binnen te stappen en zonder waarschuwing te bezoeken. Toen ik het huis binnenkwam, zag ik de kinderen op de bank zitten, stil en verward. De jongste huilde overal, zijn gezicht was rood van een recente gewelddadige Snik.
Ik kon niet langer zwijgen. Mijn woorden barsten uit als vuur: “Ik neem ze voor mezelf! Het beest!”
Ik besloot mijn schoondochter te controleren en ze zonder waarschuwing te bezoeken, maar toen ik het huis binnenkwam, was ik getuige van een vreselijke scène.
Die avond belde mijn zoon me, schreeuwend in de telefoon dat ik zijn vrouw tot tranen had gebracht. Hij beschuldigde me van het willen nemen van het geld dat naar de kinderen gaat, en gaf te kennen dat ik op zoek was naar voordelen. Het was eng.
Ik probeerde uit te leggen dat het niet alleen slecht is voor kinderen, ze lijden mentaal, maar het was nutteloos. Mijn zoon wilde niet naar me luisteren, geloofde niet in mijn woorden. Hij was zo geabsorbeerd in zijn nieuwe gevoel dat hij het niet kon verdragen om zijn kinderen te zien lijden.
Wat moet ik nu doen?
