Mijn dochter is negen jaar geleden getrouwd. Sindsdien zijn kinderstemmen, geschreeuw, gelach en natuurlijk tranen in hun huis gehoord. Ze hebben al zes kinderen en het lijkt erop dat de dochter eindeloos zwanger is. Weet je hoe ze alles regelt? Echt niet. Ik ben degene die hun huis draagt.
Elke dag na het werk rende ik naar hen toe. Ze kookte, hielp de ouderen met hun lessen en schudde de jongeren. En het weekend? Ik hoefde niet eens te dromen over een vakantie – Ik werd letterlijk huishoudster. Ik voelde me alsof ik een slaaf werd, beroofd van vrijheid.
Maar alles werd totaal ondraaglijk toen ik merkte dat mijn dochter weer zwanger was. Mijn hart zonk. Hoe lang gaat dit nog door? Ik realiseerde me: zo kun je niet doorgaan. Ik moest iets doen waardoor mijn familie zich van me afwendde, maar ik heb nergens spijt van.
Mijn dochter is zwanger van haar zevende kind: Ik heb niet langer de kracht om te verdragen wat ze doet.
Mijn zus nodigde me uit om lang bij haar te blijven. Zij en haar man hebben een gezellig huis aan Zee. Er is stilte, frisse lucht en vrede. Die dag nam ik een beslissing die al lang aan het brouwen was.
“Het spijt me, dochter, Ik heb het haar verteld. – Maar voed je kinderen zelf op. Ik kan er niet meer tegen.
Haar ogen vulden zich met tranen en ze was beledigd. Maar ik had de kracht niet meer. Ik pakte mijn spullen in, verhuurde mijn appartement en trok bij mijn zus in.
Mijn dochter is zwanger van haar zevende kind: Ik heb niet langer de kracht om te verdragen wat ze doet.
Het was alsof ik mezelf daar aan Zee had herontdekt. Ik vond een baan en begon voor mezelf te leven. Ik stuur een deel van mijn salaris naar mijn dochter – Ik wil niet dat de kinderen lijden. Maar terug gaan? Nooit.
Mijn familieleden kijken me met afkeuring aan, beschouwen me als egoïstisch. Maar ze weten niet wat er al die jaren in mijn ziel is gebeurd. Ik besefte eindelijk dat je soms, om mezelf te redden, Nee moet kunnen zeggen, zelfs tegen degenen die het dichtst bij je staan.
Mijn dochter is zwanger van haar zevende kind: Ik heb niet langer de kracht om te verdragen wat ze doet.
Nu geniet ik van vrede, en mijn dochter… Ik denk dat het goed met haar gaat. Ze moest leren leven zonder mijn constante hulp. Het was het beste wat ik voor haar kon doen, om haar de kans te geven onafhankelijk te worden.
